یادداشت نصیر ملکی جو
کارگردان تئاتر
در کسرى از زمان گم میشوید در آشفتگى ها و آشفته گویى هاى خانواده اى که از عادت هاى زیستی شان رنج مى برند و فالگوش مینشینید به شنیدن همه ى آنچه که نباید بشنوید! ما تماشاچى هاى نام آشنا و نا آشناى قصه اى هستیم که نمیتوانیم راجع به آن حرفى بزنیم. معذوریم از گفتگو کردن در باره ى واقعیت هایى که میدانیم و تلاش میکنیم تا با ایما و اشاره به دیگران بفهمانیم که میخواهیم از چه چیزهایى حرف بزنیم! ما همه روزه تلاش میکنیم تا بروى خودمان نیاوریم و راجع به آن چیزى که میدانیم حرفى نزنیم. اما واقعیت را نمى شود کتمان کرد.
نمایش "نمیتونیم راجع بهش حرف بزنیم" بر خلاف عنوان سر راست و عامیانه اش پیچیدگى هاى کلامى و معنایى دارد که آدم را وادار میکند تا به عنوان تماشاچى خودش را مقید کند به فکر کردن و واژه ها را بچسباند به همدیگر و جستجو کند و پیدا کند نقطه ى ارتباطى و معنایى ماجراها را. پرهیز از سر راستى، نقطه قوت قصه و تعهد جسورانه ى نویسندگان نمایش و البته کارگردان آن است. در این میان اما بازى هاى شفاف و گیراى بازیگران گویایى هایى را ایجاد میکنند و آدم را وادار میکنند تا تک تک سؤظن ها و نگرانى ها و دلواپسیهایشان را دنبال کنیم و حتى لحظه اى آرام نگیریم از نا آرامى ها و نگرانى هایى که دارند.
صحنه زیبا و لاکچرى و تضادش با این همه طغیان و ناآرامى که قادر است آدم را به رنسانس و تابلوى شام آخر داوینچى پرتاب کند، میتواند آنقدر مدرن ... دیدن ادامه ›› باشد که تعفن و احساس ندامت باقیمانده از این تعفن را نیز ترکیب کند با رنگ و زیبایى و شکل و هارمونى هاى رنسانسى اش.
نمایش خیلى شیک شما را [میخکوب] میکند. کمى جرئت داشته باشیم و یادمان باشد که آنها نشسته بودند وقتى ما میرفتیم!!!!!