معمولا سعی میکنم وقتی فیلم یا تئاتری میبینم، واسه خودم هم یه جایی توی قصه پیدا کنم. یه نقشی یه دیالوگی یا حتی اگر شده یه تصویری از اون صحنه رو متعلق به خودم بدونم؛ این که من اگر بودم کدوم شخصیت فیلم میشدم. وقتی نمایش شروع شد و ما به مرور با نحوه تفکر مرد قصه آشنا شدیم، به خودم میگفتم وای ببین چقدر یارو امل هست! اه اه اه اما وقتی اون لحظاتی که این دیالوگ گفته شد رسید: «تو ممکنه بعد از شنیدن یه آهنگ یا از اون خوشت بیاد یا خوشت نیاد، ولی اون تا ندونه که آهنگسازش کیه، نمیدونه که باید چه تصمیمی بگیره»، یک آن به خودم گفتم چقدر این اخلاقش شبیه به من هست!!! نکنه منم همچین آینده ای در انتظارم باشه )
ممنون از تمام عزیزانی که واسه این نمایش زحمت کشیدند. متن عالی، بازی های روان و پایان بندی بینظریش جای حرف باقی نمی گذارد.