دیشب در تالار وحدت به پای یک نمایش عالی نشستم. نمایشی عالی و بدون نقص. متاسفانه بعضی از تماشاچی ها و دوستان ارجمند چنان قهقهه هایی در سالن تاتر سر میدادند که هنرپیشه اصلی هرچه سعی میکرد تن صدایش را بالاتر ببرد که در قهقه ها غرق نشود، موفق نمیشد.
تاتر تم کمیک دارد؟ بله! آیا من میخندم یا باید بخندم؟ بله! برای همین است که نویسنده این طنزها را در نمایشنامه گنجانده. ولی هیچ چیز سالن نمایش برای قهقهه های گاه و بیگاه و بلند شما طراحی نشده است، بالاخص حنجره جناب بازیگر!
یا در مورد دیگری دوستی در میانه نمایش فریاد میزد که من آسم دارم! لطفا دود صحنه را کم کنید. باور کنید فریادهای شما دودهای رها شده از دستگاه را کم نمیکند. قبل از دیدن نمایش به این نکته دقت کنید و از ردیفهای آخر استفاده کنید یا سوال کنید و نمایش دیگری را انتخاب کنید یا اینکه صندلی خود را برای دقایقی ترک کنید.
به جد بیش از 20 درصد دیالوگ ها را با اینکه در ردیفهای نزدیک به صحنه بودم متوجه نشدم. امیدوارم بیشتر مراعات همدیگر را بکنیم.