از استاد رحمانیان عزیز انتظار کار قوی تری می رفت... در مقایسه با کارهای "نام تمام مادران" و "آینه های روبرو" کار به مراتب ضعیفتر بود، هرچند کار دارای بخشهای کوچک نسبتاً قوی نیز بود... به امید ارائه کارهای قوی در آینده... بهر روی، بنظر میاد که در کارهایی که ایشون صرفا متمرکز بر بخش کارگردانی بودند (همچون آینه های روبروی،‌ سینماهای من، مجلس ضربت زدن) به مراتب کارهای قویتر و برجسته تری از ایشون دیدم... استاد دوستتون دارم :-)