در مدح/ مذمت موسیقی نمایش الیور توئیست.
یکم: بذارید چیزی رو که می‎خوام آخر بگم، اول بگم: برید این موسیقی نمایش رو ببینید؛ به دیدنش می‎ارزه.
دوم: موسیقی عالی... عالی... عالی... نوازنده‎ها.... عالی.... خواننده‎ها خیلی خوب و عالی....
سوم حرکات موزون: عالی... بسیار فکر شده... طراحی شده... دلپذیر...
چهارم: طراحی صحنه عالی.... پر از رنگ‎های گرم برای شب‎نشینی‎های کافه و رنگ‎های سرد برای نوانخانه...
پنجم: بازیِ خواننده‎ها: عالی... خواننده‎/ بازیگرهایی که به سبک اپرا، هم می‎خوندند و هم بازی می‎کردند. اشاره می‎کنم به دختری که اغلب اوقات همراه با مهناز افشار روی سن می‏خوند و بازی میکرد تا در واقع مهناز افشار زیر صدای اون بخونه. دختری با کفش تخت (در مقابل کفش سفید بلند مهناز افشار) و لباس کرم (در مقابل لباس قرمز و آبی مهناز افشار) که قرار بود اصلا جلوه‎ای نداشته باشه ولی به وضوح دلپذیرتر و جذاب‎تر روی سن حرکت می‎کرد و می‎خوند... یا خواننده باس که در هیات گوشت فروش روی سن قدم می‎زد و اون صدای قدرتمند... و از همه مهمتر: آقای فاگین که هوتن شکیبا بازیگرش بود!!! مگه میشه؟!!!! ... . چقدر دلپذیر... چقدر مسلط... چقدر به یاد ماندنی...
ششم: بازیِ بازیگران: بد! گاهی افتضاح! در بهترین مورد میشه به داریوش موفق اشاره کرد که مثل همیشه خوب ... دیدن ادامه ›› بود و آتیلا پسیانی که لااقل کم بود... نمیدونم طرفداران محمد نوید زاده از اینهمه همیشه مثل هم داد زدن و شاکی شدند ش خسته نشدند؟!!! و مهنار افشار که واقعا هیچی نیست... یکی از دوستان به دلخوری میگفتند که بازیگران بیشتر از ده دقیقه روی سن نیستند... ای کاش همین ده دقیقه هم نبودند.
هفتم: یک عالمه ای کاش تا دیدن یه اثر بی نظیر. ای کاش می‎شد یه موسیقی نمایش رو بدون اسم دو سوپر استار به روی صحنه برد.... ای کاش دیدن یک موسیقی نمایش به اعتبار «هادی قضات» و «بردیا کیارس» می‎تونست چهل شب سالن وحدت رو تا بالکن سه ش پر از تماشاگر کنه...
هشتم: یه عالمه دلتنگی: دلم برای تک تک خواننده‎/ بازیگرهای اپرای «جوانی اسکیسی»ِ هادی قضات تنگ شد... وقتی خواننده زن روبروی تماشاگران ایستاد و چند دقیقه بی وقفه شعری عاشقانه به زبان ایتالیایی خوند و سالن از قدرت صداش به لرزه افتاد... دلم برای تک تک خواننده‎ها/ بازیگرانِ موسیقی نمایش «اشک‎ها و لبخندها»ِ هادی قضات تنگ شد... وقتی اسم و شهرت مهم نیست... مهم صدا ست و بازی....
نهم: حرف آخر: حتما به خاطر ارکستر و خواننده‎های بسیار خوب و طراحی صحنه و لباسِ هیجان انگیز و خیلی چیزهای دیگه که من ندیدم به تماشای این نمایش برید. البته اگر دیدید یه بچه ی چهار ساله کنارتون یک ساعت اول نمایش عَر زد، یا خانم/ آقایی کنارتون یک ریز با صدای بلند و بدون خجالت اظهار نظر کرد یا ... خیلی تعجب نکنید! وقتی مخاطب فقط برای اسم مهناز افشار و نوید محمدزاده بیاد برای دیدن یه نمایش، خب این رفتارها ازش طبیعیه.