اما من در تمام مدت داشتم فکر میکردم چقدر آدم غیرقابل تحملیه خسرو ....در واقع حظم از فیلم و بازی های خوبش وقتی خودم رو جای ناصر میذاشتم زایل میشد. سر کردن با افرادی که دچار امراض روان هستند واقعن کار سختیه و کار هر کسی نیست ...
"آدمها خودشون باشن "و با چماق بیوفتن به جون ماشین مردم؟ پس تکلیف مسئولیت اجتماعی چی میشه؟ اون آدم مریض نیست که اذیت میشه و باید پاسخگو باشه اطرافیان غیر مریضش هستن. اشتباهات ناصر قابل توجیه نیستن اما نمیشه به این آسونی افراد رو قضاوت کرد.

البته که با آگاهی و آموزش باید افراد دچار انواع مریضی روحی رفتار کرد تا درمانشون دچار اختلال نشه.
من چند ماه پیش این فیلم رو دیدم و تا جایی که یادمه از "اختلال دو قطبی " یا چیزی شبیه این نام برده شد از بیماری خسرو. لذا بحث فلانی محصول رفتار بیسانی هست هم منتفیه. طرف واقعن مریضه عزیز.
اگر کسی که با چهل سال سن میره خونه ی برادرش برای یه مدت ، ساعت چهار صبح با صدای زیاد موسیقی بیدارشون میکنه، تربیت بچه رو خراب میکنه و .... توقع داره هر مدلی دلش میخواد زندگی کنه (در غیر از خونه ی خودش) و کسی بهش چیزی نگه، "گاهی هم دچار شیدایی" میشده و تحت نظر روانپزشک بوده ؛ از نظر شما مریض نیست ، که بحثی نیست. کنار اومدن با این جور افراد " سالم" حتی سخت تره.
پ.ن. دن میگوئل کار خوبی میکنه.

اینجاست که ارزش پدر و مادر مشخص میشه. برادر هم که باشی نا جایی میتونن تحملت کنن. اما پدر و مادر هر جور که باشی تحملت می کنن حتی اگه معتاد باشی. برادر بزرگتر اگر کمی عشق نثار خسرو میکرد میتونست خسرو رو حالشو بهتر کنه. و حتی به جامعه برگردونه. مسئله اینجاست با این موقعیت اجتماعی برادر بزرگ باز هم به برادر کوچیک حسودی میکنه چون فکر میکنه جوانی نکرده و قربانی خواسته های پدر شده. اول قدر پدر و مادراتونو بدونید و بعد قدر خواهراتونو