کیفیت عکاسی از کیفیت فیلمبرداری خیلی بالاتر بود. شاید اشکال از پردیس مگامال بوده. برگ ها رنگشون دیده نمیشد خوب. البته امکانات تدوین مون در مقایسه با سینمای امریکا ضعیفه و نتونیم رنگ ها رو به تماشاگر هدیه بدهیم.

اخه این فیلم بغیر شوخی های شدید جنسی مگه چیز دیگری داشت؟ آقای کارگردان کیایی بجای برادرتون و بازیگر ترک کمی تئاتر بروید و استعدادیابی کنید.

کاش یه روای اول داستان شخصیت ها را معرفی میکرد و ویژگی ها و اتفاقاتی که رخ میدهد را تعریف میکرد.

من خیلی اون ترانه و نور آبی و مه رو از نظر زیبایی شناسانه دوست داشتم. و واژه نپرقال دوست خواننده مان را.

من بعنوان کسی که بمن میگن من فعال سیاسی هستم و ذهنم بسیار دغدغه داره از آقای افشاریان تشکر میکنم. چون وقتی خانم مریم کاظمی بازداشت ششد سکوت نکرد. چون ایشون با ظاهر جذاب و صدای زیبا و دغدغه مردم و عدالت و... دارتد. من با این نمایش فهمیدم طبقه روشنفکر و متوسط جامعه حتی یک بار هم قانون اساسی کششور رو نخوندن و بیشتر به دنبال منافع شخصی هستند. یادم میاد 15 ساله بودم که دور دوم به سیدخندان رای دادم. خیلی سعی کردم تاثیر گذار باشم. چه در انجمن دانشگاه چه در جامعه . چه در روشنگری. چون این مردم دوست داشتنی هستند. همیشه از سیاست های نئولیبرالی دوم خردادی ها و حزب سازندگی ناراحت بودم. و از سیاست های غرب ستیزانه اصولگران ذله شده بودم. واقعا کاش میشد به هیچی فکر نکرد چون خیلی از فکر کردن خسته شدم. از اون همه فعالیت های مدنی.انقدر ته سیگار با گروه رفتگران طبیعت جمع کردم که کسی ته سیگارش رو زمین می انداخت من در دلم عصبانی میشدم و فورا طوری که ان فرد ببیند از روی زمین برش میداشتم. از اینکه بعد انتخابات دیگه هیچ جایی نیست بریم مثل دوران تبلیغات انتخابات با مردم و با بچه های دغدغه مند حرف بزنیم خیلی ناراحت میشدم. بنظرم باید کمی هم زندگی کرد. ما دهه شصتی ها داریم پیر میشویم. باید کمی زندگی کنیم. باید هر شب برای ما شب چله باشد و بگوییم و بخندیم و به آغوش بگیریم و بوسه بزنیم بر هم. بااین خاطرات تا ابدیت خوشبختیم. حتی مرگ هم نمیتونه خاطرات و خوشبختی را از ما بگیره.

مهران رجبی مثل همیشه بد یا شاید بیشتر از بد