دیروز این نمایشو دیدم. انتخاب این نوع قصه و این نوع کار بخودی خود قابل احترامه. از نظر فنی هم اینقد قوی هست که مخاظبو جذب کنه، بخندونه، حالشو بد کنه و خیلی احساسات دیگه رو برانگیخته کنه. کاملا پیشنهاد میشه برای کسایی که دیدن خشونت تاثیر منفی طولانی مدت روشون نمیذاره.

فقط چندتا مورد هست که من شخصا حسرت خوردم که چرا اونجوری که من میخواستم نبود. البته که شاید آقای کوشکی دلایل خویشو داشته باشه که من نمیدونم:
1- با وجود این همه شخصیت پردازی و خورده داستانهای هر شخصیت و ... که خوب هم بود بنظرم این خورده داستانا برای شخصیت جودا و چرایی شروع این کشتار و دلایل فلسفیشو ... کفایت نمیکرد. بنظرم اگه داستان تو این زمینه بیشتر حرف داشت خیلی بیاد موندنی تر میشد.
2- نیمه دوم نمایش که خشونت بدنی شروع میشد اگر یک موسیقی تاریک مثلا متال یا الکترونیک براش ساخته شده بود یا حتی گزینش شده بود و زیر کار پخش میشئ خیلی کمک میکرد. منظورم این نیس که آهنگایی که بازیگرا باهاش میخوندن خوب نیود خیلی هم خوب بود.ولی موسیقی متن برای القای حس خشونت چیز دیگس...

در آخر هم دم آقای کوشکی گرم و همه بازیگرای جوونش خسته نباشن