واقعا کاش میشد به هیچی فکرد نکرد چون دارم به مرز جنون میرسم. مگه میشه این همه ظلم و تباهی و سیاهی رو دید اما فکر نکرد؟ عصبانی نشد؟ دیوانه نشد؟ انقدر عصبانی که دور اطرافیانت را از خود دور کرده ایم و دور کرده ام. دیگه کی به این چیزا فکر میکنه حتی تو جمع هم تنهایی. دیگه کی میفهمه عصبانیت تو بخاطر اخلاق بد تو نیست بلکه بخاطر پر شدن ظرفیت صبر توست. مگه میشه این همه درد رو تحمل کرد؟ راه تیمارستان را نشان دهید که بجز دیوانگی علت اخلاقی نمیشه ارائه کرد برای بی تفاوتی.