تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
خانه هنر دیوار
مجموعه تئاتر لبخند
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 09:42:12
امشب (1 شنبه - 26 / فروردین / 97) این نمایش را دیدم .
برداشتی سطحی و بسیار تکراری از حال و هوای قشر ضعیف (از گونۀ غالباً مجهول‌الاصل‌و‌نَسَب ... دیدن ادامه ›› و البته دم‌خور با خلاف‌های ریز و درشت) توأم با حجم معتنابهی از لودگی و شعارزدگی و طبعاً فاقد هرگونه تلنگر و محتوای قابل تأمل .
تناقضاتی جدی در پالس‌هایی که از طرف کاراکترها به مخاطب ارسال می‌شد، وجود داشت و کاراکترها فاقد هرنوع انسجام در ساختار بودند .
در میانه اجرا، با خودم فکر می‌کردم اگر برداشت از این‌قشر از جامعه را به این استنباط‌های تکراری و قابل پیش‌بینی محدود کنیم و قرار بر ارائه و نمایشِ نگاه و تحلیل متمایز و ساختارشکنانه‌ای نباشد، منِ مخاطب پیگیر و البته بی‌تخصص و - باحتمال قریب به یقین - بی‌استعداد در زمینۀ هنر هم، با همین حجم از ناآگاهی و بی‌استعدادی می‌توانم داستان مشابهی را سر هم کنم و به روی صحنه ببرم .
حتی اگر معماری سالن و محل نشستن بنده و البته ضرورت حفظ حرمت بعضی از پیشکسوتان هنریِ حاضر (آقایان فرجاد و آتشانی) اجازه می‌داد، قطعاً سالن را ترک می‌کردم تا بیش از این زمانم تلف نشود .
(پیشاپیش از این‌بابت که بواسطه دلایل فوق، بعد از فقط یکی - دو ساعت، حتی نام بعضی از کارکترها را هم از یاد بردم، متأسفم :)
- ایفاگر نقش محوری این اثر؛ نقش‌آفرینی‌ای کاملاً نمایشی داشتند که کپی‌برداری تصنعی و نچسبی از ادبیات و اطوار فیلم‌فارسی‌های دهه چهل بود و طبیعتاً فاقد هرنوع حس و تأثیر. تا آنجا که بندۀ کم‌اطلاع می‌دانم، تئاتر فقط بازی با تُن صدا نیست که تُن صدا خدادادیست و بکارگیری آن، نبوغ و استعداد خاصی نمی‌خواهد ... ایشان اگر با همین فرمان حرکت کنند، در این وانفسا، نهایتاً مناسب حوزۀ دوبله یا خوانندگی خواهند بود تا بازیگری - هرچند امیدوارم چنین نشود - .
- ایفاگر نقش جوان بیمار؛ ضعیف‌ترین اجرا را - از حیث طبیعی و باورپذیر بودن - در میان این چهار نفر اصلی داشتند؛ گریه‌هایی که بعنوان یک بازیگر، حتی با ذره‌ای اشک همراه نبوده و توهین به شعور مخاطب بود (انگار که برای عده‌ای کودک، نمایش عروسکی بازی می‌کنند) و دیالوگ‌های تصنعی و شعاری (بچه‌مثبتی) و تناقضات اساسی‌ای که یک‌لحظه، حمام شب عید می‌گیرد و کت و شلوار بر تن می‌کند و می‌رود سر قرار ... و احتمالاً ساعاتی بعد یا یک روز بعد حتی دستش را هم نمی‌تواند بالا بیاورد و در بستر مرگ جان می‌دهد !
- بازیگر نقش امیر علی؛ در یک‌کلام " لودگی محض " ... متأسفانه بخش قابل توجهی از بی‌‍محتوایی و ابتذال این اثر را یک‌تنه بدوش کشیدند و در این‌زمینه « سهام‌دار عمده » بودند .
- بازیگر نقش مرتضی؛ در میان سه‌نفری که بضرس قاطع مردود می‌شوند و کارشان از توصیه و سفارش و « من بمیرم، تو بمیری » گذشته ... مصداق " یکـ "ـی بود که در بین « صفر »ها دیده شد .
مجموعاً برای بندۀ کیفیت‌گرا که گزیده تئاتر نگاه می‌کنم و ثانیه‌های زمانم برایم اهمیتی زیربنایی دارد، دیدن این اثر - بقول آن اصطلاح مدیریتی - یک « اتلاف » تمام‌عیار بود .
شاید فراموش کرده‌ام ... ولی تا بحال در مورد آثار نمایشی، مصداق مَثَل: " هیچ گرونی بی حکمت نیست، هیچ ارزونی بی علت " را ندیده بودم ... که دیدم .
تماشای این اثر را به آن بخش از مخاطبانی که - مثل بخشی از ته سالن‌نشینان اجرای امشب - بدنبال فضایی برای سرپوش‌گذاشتن بر افسردگی شدیدشان از طریق قهقهه‌های زورکی و تصنعی هستند، توصیه می‌کنم؛ هرچند بنا به قانونی نانوشته در حوزۀ اقتصاد - و شاید هم قاعده‌ای نوشته - لابد برای این‌قبیل آثار « تقاضایی هست که عرضه‌ای وجود دارد »؛ تقاضایی از جنس مرغ عشق‌های ته سالن‌نشین و الکی‌خوش .
برداشتی سطحی و بسیار تکراری از حال و هوای قشر ضعیف (از گونۀ غالباً مجهول‌الاصل‌و‌نَسَب ... دیدن ادامه ›› و البته دم‌خور با خلاف‌های ریز و درشت) توأم با حجم معتنابهی از لودگی و شعارزدگی و طبعاً فاقد هرگونه تلنگر و محتوای قابل تأمل .
تناقضاتی جدی در پالس‌هایی که از طرف کاراکترها به مخاطب ارسال می‌شد، وجود داشت و کاراکترها فاقد هرنوع انسجام در ساختار بودند .
در میانه اجرا، با خودم فکر می‌کردم اگر برداشت از این‌قشر از جامعه را به این استنباط‌های تکراری و قابل پیش‌بینی محدود کنیم و قرار بر ارائه و نمایشِ نگاه و تحلیل متمایز و ساختارشکنانه‌ای نباشد، منِ مخاطب پیگیر و البته بی‌تخصص و - باحتمال قریب به یقین - بی‌استعداد در زمینۀ هنر هم، با همین حجم از ناآگاهی و بی‌استعدادی می‌توانم داستان مشابهی را سر هم کنم و به روی صحنه ببرم .
حتی اگر معماری سالن و محل نشستن بنده و البته ضرورت حفظ حرمت بعضی از پیشکسوتان هنریِ حاضر (آقایان فرجاد و آتشانی) اجازه می‌داد، قطعاً سالن را ترک می‌کردم تا بیش از این زمانم تلف نشود .
(پیشاپیش از این‌بابت که بواسطه دلایل فوق، بعد از فقط یکی - دو ساعت، حتی نام بعضی از کارکترها را هم از یاد بردم، متأسفم :)
- ایفاگر نقش محوری این اثر؛ نقش‌آفرینی‌ای کاملاً نمایشی داشتند که کپی‌برداری تصنعی و نچسبی از ادبیات و اطوار فیلم‌فارسی‌های دهه چهل بود و طبیعتاً فاقد هرنوع حس و تأثیر. تا آنجا که بندۀ کم‌اطلاع می‌دانم، تئاتر فقط بازی با تُن صدا نیست که تُن صدا خدادادیست و بکارگیری آن، نبوغ و استعداد خاصی نمی‌خواهد ... ایشان اگر با همین فرمان حرکت کنند، در این وانفسا، نهایتاً مناسب حوزۀ دوبله یا خوانندگی خواهند بود تا بازیگری - هرچند امیدوارم چنین نشود - .
- ایفاگر نقش جوان بیمار؛ ضعیف‌ترین اجرا را - از حیث طبیعی و باورپذیر بودن - در میان این چهار نفر اصلی داشتند؛ گریه‌هایی که بعنوان یک بازیگر، حتی با ذره‌ای اشک همراه نبوده و توهین به شعور مخاطب بود (انگار که برای عده‌ای کودک، نمایش عروسکی بازی می‌کنند) و دیالوگ‌های تصنعی و شعاری (بچه‌مثبتی) و تناقضات اساسی‌ای که یک‌لحظه، حمام شب عید می‌گیرد و کت و شلوار بر تن می‌کند و می‌رود سر قرار ... و احتمالاً ساعاتی بعد یا یک روز بعد حتی دستش را هم نمی‌تواند بالا بیاورد و در بستر مرگ جان می‌دهد !
- بازیگر نقش امیر علی؛ در یک‌کلام " لودگی محض " ... متأسفانه بخش قابل توجهی از بی‌‍محتوایی و ابتذال این اثر را یک‌تنه بدوش کشیدند و در این‌زمینه « سهام‌دار عمده » بودند .
- بازیگر نقش مرتضی؛ در میان سه‌نفری که بضرس قاطع مردود می‌شوند و کارشان از توصیه و سفارش و « من بمیرم، تو بمیری » گذشته ... مصداق " یکـ "ـی بود که در بین « صفر »ها دیده شد .
مجموعاً برای بندۀ کیفیت‌گرا که گزیده تئاتر نگاه می‌کنم و ثانیه‌های زمانم برایم اهمیتی زیربنایی دارد، دیدن این اثر - بقول آن اصطلاح مدیریتی - یک « اتلاف » تمام‌عیار بود .
شاید فراموش کرده‌ام ... ولی تا بحال در مورد آثار نمایشی، مصداق مَثَل: " هیچ گرونی بی حکمت نیست، هیچ ارزونی بی علت " را ندیده بودم ... که دیدم .
تماشای این اثر را به آن بخش از مخاطبانی که - مثل بخشی از ته سالن‌نشینان اجرای امشب - بدنبال فضایی برای سرپوش‌گذاشتن بر افسردگی شدیدشان از طریق قهقهه‌های زورکی و تصنعی هستند، توصیه می‌کنم؛ هرچند بنا به قانونی نانوشته در حوزۀ اقتصاد - و شاید هم قاعده‌ای نوشته - لابد برای این‌قبیل آثار « تقاضایی هست که عرضه‌ای وجود دارد »؛ تقاضایی از جنس مرغ عشق‌های ته سالن‌نشین و الکی‌خوش .
فرزاد، ماهان محمودیان، نیلوفر، امیرمسعود فدائی، مهرداد کیا، بهداد عابدین زاده، عرفان پورمحمدی و عاطفه گندم آبادی این را
خواندند
خریدار مهرداد کیا (mktiwall)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۰۲ اسفند ۱۳۹۴
بالاخره نقد حقیقتی بیان شد از وضع و حال این نمایش تقریبا هیچ چیز دار
۲۷ فروردین ۱۳۹۷
دوستدارم
پاسخ
نماینده محترم گروه اجرایی
سلام
امیدوارم در آینده مؤفق باشید و آثار بامحتوا و قابل تأملی رو از گروه شما شاهد باشیم .
سلام
امیدوارم در آینده مؤفق باشید و آثار بامحتوا و قابل تأملی رو از گروه شما شاهد باشیم .
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۵۶۳,۰۰۰ نفر
+۲۸,۶۷۰ برنامه
+۹,۰۳۲,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۷,۶۷۶ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
