" .... ما همگی در یک جهان زندگی نمی کنیم بلکه به تعداد انسانها جهان وجود دارد ... ... ما انسانها در یک جهان زنده ایم اما در یک جهان زندگی نمی کنیم ، ما هرکدام در دنیایی که برای خود ساخته ایم زندگی می کنیم و هرکس بر حسب اینکه چگونه دنیایی برای خویش ساخته است در آن زندگی میکند " .
برگرفته از دیباچه کتاب " ما در کدام جهان زندگی میکنیم؟ "

انسان بعنوان موجودی چند بعدی در دو جهان می زید ، یکی جهان فیزیولوژی که زیست طبیعی او در آن رخ می دهد مثل همه ی جانداران از قبیل حیوانات و گیاهان و نباتات که در این جهان کمابیش زیستی مشابه دارند اما جهان دیگری که بسی بسیار پیچیده تر از جهان فیزیولوژی است و کرانمندی برای آن متصور نیست جهان ذهن است که مختص بشر خردمند است ، ساختار این جهان برای هر واحد انسان منحصر به فرد است و کیفیت هر جهان وابسته به حالات و کیفیات ذهنی فرد همان انسان .

همه ی ما انسانها دارای محدودیت های وجودیی هستیم که این محدودیت ها امکان درک تام حقایق وجودی را به امتناع بدل می نماید ، در طول تاریخ بشر ، انسانهای بزرگی بوده اند که به درک بلندی از حقایق جهان دست یافته اند اما هم ایشان نیز داعیه ی درک و شناخت تام هستی را فرو نهاده اند .
برنارد پاتریک ... دیدن ادامه ›› فری یل نمایشنامه نویس و کارگردان برجسته ی ایرلندی که به او لقب " چخوف ایرلند " را داده اند در عمق نمایشنامه " مالی سویینی " به طرح پرسشی اساسی می پردازد و آن اینکه آیا دستکاری شناخت و درک جهان پیرامونی انسانها که تجربه ی زیسته ی ایشان است و حظی از شهود را نیز در خود دارد چه میزان اخلاقی است ؟
البته نویسنده خود در صحنه ی صید ماهی توسط دکتر رایس و قطعه قطعه کردنش توسط فرانک پاسخی روشن به پرسش طرح شده می دهد و به طور مطلق ماجراجویی بی منطق فرانک ( شوهر مالی - که در ادامه ی همه ی ماجراجویی های بی منطق سراسر زندگی اوست ) و خودخواهی دکتر رایس برای اثبات خود به جامعه ی حرفه ای پزشکی را امری غیر اخلاقی قلمداد می نماید .
مالی سویینی که زن میانسالی است که در طفولیت دچار نابینایی شده و به تجربه و با لمس اشیاء ، در فرایندی پیچیده با آزمون و خطا و کشف و شهود به آگاهی و درکی درست از نشانه ها یی که از محیط دریافت می نماید رسیده است و زندگی مستقل و مفید ی برای خود دست و پا کرده ، به ناگهان با اراده ای ماجراجویانه و خطرناک ( از سوی فرانک که دارای روحی نا آرام و نامتعادل است ) و تصمیمی خودخواهانه و بی منطق ( از سوی دکتر رایس که پزشکی ماهر اما دائم الخمر است ) مسیر زندگی اش در پیچی سهمگین با اراده مبتذل دو انسان نامتعادل در شرایطی که خود هیچ نقشی در ظهور شرایط جدید نداشته به سوی دره ی عمیق نابودی تغییر مسیر می دهد .
نویسنده در این اثر ارزشمند توجه ما را به اصلی معطوف می دارد که مراعات آن دنیا را از آن چه که هست به مراتب مطبوع تر می نماید ، اول اینکه کیفیت و نحوه ی تجربه ی زیسته و حالات ذهنی برای هر فرد سالم به لحاظ روانی ، منحصر و مفید و مقید برای همان فرد است و باید مورد کمترین دستکاری قرار گیرد و دوم اینکه همه ی انسانها از سطحی از معلولیت برخوردارند و معلولیت جسمی پیش پا افتاده ترین معلولیت است که مانعی برای تحرک و شناخت و شهود ذهنی نیست و اما بدترین معلولیت خودخواهی و به ویژه خودخواهی ذهنی است که ضمن نابودی خود موجبات نابودی دیگری را نیز فراهم می آورد ، به داوری بنده نوعی اگزیستانسیالیسم معرفتی متکی بر اخلاق در این اثر مستتر است آنجایی که دکتر رایس تاکید بر افتراق مفهومی و معنایی دو واژه ی دیدن و نگاه کردن می کند .
سپاس بیکران از کارگردان محترم نمایش جناب میرمنتظمی ، سرکار خانم الهام کردا که به معنای واقعی کلمه بی نظیر بودند ، نقش آفرینی ارزشمند جناب امیر آقایی که در طول نمایش با احساس تام و تمام دیالوگ گفتند و صابر ابر گرامی که تنها با لحن و صدا و میمیک صورت به بهترین وجه نقش آفرینی کردند و از طراح صحنه که هنرمندانه و تاثیرگذار در انتقال پیام به مخاطب اثر افرینی داشتند و یادی از نویسنده و کارگردان داراماتیست ایرلندی برایان فری یل فقید .
یا حق