یک اجرای شریف و متوسط از همه نظر. متن کاملا رئالیستی بوده و بازی واقعگرایانه و باورپذیری را می طلبید اما بازی خانم گلستانی به عنوان نقش اصلی، بسیار سطحی و بعضی جاها کاملا لوس و تصنعی بود و فقط سعی کردند تا در آخر نمایش با گریه کردن و چشمهای خیس بازیشون رو خیلی خوب و حرفه ای نشون بدهند که فکر می کنم تماشاگر حرفه ای تئاتر دیگر گول این حرفها را نمی خورد و فرق بازی با ادا را به خوبی می فهمد. بازی آقای امام بخش برای نقششون مناسب و باورپذیر بود و بازی نفر سوم هم در کل معمولی و در صحنه ی رو شدن آلبوم خانوادگی خیلی ضعیف بود. از بازیها که بگذریم کارگردانی از حیث میزانسن با توجه به محدودیتهایی که برای نمایش آنچه بر یک زن روسپی میگذرد وجود دارد، خوب و قابل قبول بود. تنها نکته ای که بعد از بازی تصنعی خانم گلستانی به رئالیستی بودن اجرا کمی ضربه میزد، نحوه ی نشان دادن زندگی نباتی (به صورت فردی با چشمان باز و گردنی کج نشسته بر روی ویلچر) بود. وضعیت کسی که زندگی نباتی دارد در واقعیت، بسیار وخیم تر از آن است که صرفا مانند فردی فلج بر روی ویلچر به تصویر در آید. این افراد به دلیل شرایط جسمی، طریق تغذیه و دیدی و روده ای، عفونت و زخم بستر و مشکلات عدیده ای که برایشان پیش می آید باید که همواره در بستری و به صورت درازکش باشند مگر هنگام تغذیه که باید سر ساختشان را کمی بالا آورد ( و توضیحاتی که در این شرح نمی گنجد). طراحی صحنه هم به لحاظ کاربردی خوب بود ولی ای کاش به جذابیت بصری هم توجه می کردند و مثلا به جای آن پلاستیکهای بی کیفیت از جنس دیگری استفاده می کردند، چراکه تکنیک سایه را برای این صحنه ها دوست داشتم و اگر قطعا به جای پلاستیک از پلکسی استفاده میشد تاثیر نمایشی و زیبایی آن دو چندان بود. در کل اجرا را به خاطر متن شریفانه و دغدغه مند محمود استاد محمد دوست داشتم و به نظرم به عنوان نمایشی قصه گو، بعضا از نمایشهای بی سر و تهی که ادعای مدرن و پست مدرن دارند بهتر بود.