بازیگرا علی رقم محدودیت هایی که متن به عمد برای کاراکترهاش به وجود آورده تونسته بودن شخصیت های مجزایی رو بسازن که هر کدوم رنگ وتصویر منحصر به فردی داشت.
درگیر کردن و نگه داشتن تماشاگر در متنی که مدام در حال هم خوردن در دنیای خودشه ، کار سختیه اما من به عنوان تماشاگر مشتاقانه حتی لحظاتی که پیشتر به دیالوگ هاش واقف شده بودم رو پیگیری میکردم. پرتی تکرار ،پوچی و پیکار بیهوده تکه ای از زندگی آدم ها رو به نمایش کشیده که مابه ازای فراوانی در روزمره ما داره .
در مجموع نمایشی یک دست و پر انرژی
خسته نباشین⁦✌️