لحن دیالوگ ها ی این نمایشنامه بسیار شیرین و مانوس بودند و تداعی پاره ای تراشیده و شسته رفته از ادبیات نمایشی ما را داشتند، قصه ای ساده که در نهایت ظرافت قلم اکبر رادی روایت شد. این متن ها با گذر زمان، وقتی که کم کم حافظه اجتماع دیگر چیزی از آنها را در خود ندارد حکم تاریخ روزگار خویشند خالص و واقعی.