هرچند نویسنده ( و کارگردان) به غایت سعی کرده است پیام اصلی نمایش را، تولد و رشد دیکتاتور از دل مردم جامعه نشان دهد و جامعه را مقصرِ تبلورِ تمامیت خواهیِ دیکتاتور جلوه دهد، باری، این متن و این اجرا در رساندنِ این پیام توفیقِ چندانی کسب نمی کند.
برخلاف موسیقی و صدا گذاری قابل قبولِ اجرا، استفاده بیش از حد از تکینیک های متعدد نورپردازی به نظر زائد می باشد. از سوی دیگر، بارِ دیالوگ هایِ سطحی و بی روحِ کلِ اثر را تنها بازی درخشانِ نقشِ ریچارد و موسیقی زیبایِ نمایش تا اندازه ای به دوش می کشد. به همین ترتیب برخی صحنه هایِ رقصِ نیز سعی در تحمل پذیری این نمایش می کند که البته به جز دو "رقصِ مرگ" و "رقص سوگواری"، باقی رقص ها در ذوق تماشاچی می زند. حتی متن در بالغ شدن شخصیت های اصلی (مانند ریچارد، دوک باکینگهام و دو شخصیت اصلی زن) نیز ضعف های قابل توجهی دارد. گویا بنا دارد همه شخصیت ها را در هاله ای از ابهامِ بی مورد نگه دارد. براستی معلوم نیست چرا نمایش در بیش از 130 دقیقه، در تصویر کردنِ پیچیدگی شخصیت ها عقیم می ماند. برا ی مثال صحنه یِ باله کوتاهی که ریچاردِ سیگار به دست شاهدِ آن است، می رود تا بهترین قسمت نمایش باشد، ولی با شتابزدگی و عدم پرداخت مسئولانه به مزمونِ این باله، ضعف کارگردانی در بالغ شدنِ احساس و شخصیتِ ریچارد به چشم می آید. از طرفی اشاره مبهمِ نمایش به کودکیِ ریچارد در صحنه یِ پایانی که با مرگ ریچارد همراه است، نه تنها رازآلودگی شخصیت را تکمیل نمی کند بلکه میان مایگی اثر را با دست اندازی به عواملِ روانشاختی که در طول قصه به آن نپرداخته است، آشکار می سازد!
به هر ترتیب به نظر می رسد این اثرِ میان مایه علی رغم حجم قابل توجهی از سرمایه گذاری، در جذبِ تماشاچیان کم توقع تئاتر موفق نخواهد بود.