قصه چرتالدو به نیکی نشون می‌ده که طی چه روند چرتی، یه دستگاه چرت به خورد مردمان چرت و ناچرت میره.

چرتالدو در کنار روایت بخشی از ابعاد وسیع اتفاقات ناگوار شهر، اشارات به‌جایی به پیشرویی نسل جدید و درستکاران حتی نافرم ‌داره؛ باشد که قرائت صفحه ۳۰ به دست اهریمن ارشد چرتالدو رقم نخورد.

درود بر همه دست‌اندرکاران
بیش باد چنین نمایش‌های دغدغه‌مندی 👌

در طاس فلک نقش قضا و قدر است
مشکل گرهی ست خلق از این بی‌خبر است
پندار مدار کین گره بگشایی
دانستن این گره به قدر بشر است *

در این متن سعی شده است پس از تماشای دو نوبت این اثر به یادماندنی، به طور خلاصه، به نحوی که قصه لوث نشود به برخی کلیات دریافت هایم از نمایش بپردازم.

اگه میخواهید با تنهایی تان در دنیاهایِ موازیِ متقاطع در طولِ بخشی از تاریخ و جغرافیایِ هستیِ شناخته شده (visible universe) کنونی مواجه ... دیدن ادامه ›› نگردید، بهتر است اصلا این اثر را تماشا نکنید!


نمایش «همه¬چیز می گذرد تو نمی گذری» با اسبی ماجراجو در برخی ایستگاه هایِ متقاطع شونده یِ تاریخ و جغرافیا می تازد! و بازیگران با قابلیتی خیره کننده در اجرا، ما را به مسافرانِ طریقتی در تجربه دنیاهای موازی همراهی می کنند. گویی ما (تماشاگران) سوار بر قالیچه ای به تماشای کرکترهای متعدد خلق شده، در طول زمان، همراه شان (بازیگران) جابجا می شویم.

طراحی خلاقانه صحنه به محتوای متن و اجرا که حاوی نشانه ها و نمادپردازی های متعددی است، می افزاید. در چشم اندازی، صحنه به مانند قبرستانی به چشمم می آید که گورستانِ افراد مختلفی در طول تاریخ شده است. گورهایی که با خطوطی در صحنه و درخیال با هم ارتباط می یابند. گویی گورستانِ تاریخ، درگذشتگانی را از دیرِ فَنا با هفت هزارسالگان، سَربه سَرکرده است تا در موقعیت هایی فرای مرزهای جبری تاریخی جغرافیایی در تقاطع هایِ طنزگونه و سورئال به هم پیوند خورند.

بخشی از صحنه نمایش به طرز خلاقانه ای تداعی کننده اسبی¬ست که یکی از شخصیت ها در طول تاریخ از خطوط شکسته رنج های انسانی با آن سفر می کند. تا در نهایت، «تنهایی» ما را به طرز غریبی یادآوری نماید. تنهایی در حصارِ هستیِ شناخته شده از سویی و از سوی دیگر در مرزهای شناختِ انسان به عنوان سوژه-دریابنده. بدین ترتیب با اشاره به اینکه همواره در ذهن مان (به سان سوژه های دریابنده) محدود می مانیم، با تصویرِ خطوطِ متقاطع و شکسته رنجها، پوچی بشری را نسبت به عظمتِ «هستی شناخته شده یِ موجود» و «ناشناخته یِ موجود یا ناموجود (نیستی کنونی)» یادآوری می کند. تنهایی ای یاس آلود که با تجربه فرهنگِ دیگری پذیر و مهرگستر، به سانِ منحنی موسیقی ساز در طول اثر، قابل تحمل می گردد.

نمایش که حاصل پروژه ای قریب به دوسال است با هنرنمایی هشت هنرمند کاملا نابینا و سه هنرمند با بینایی محدود (درک سایه و نور از فاصله نزدیک) اجرا می شود. صحنه و اجرا به نحوی¬ست که افراد با پیشینه متفاوت فرهنگی تحصیلی و طبقاتی اقتصادی به راحتی با بسیاری جزییات روایت شده آن ارتباط برقرار می کنند. افزون بر غنای فرمی اثر، محتوای متن هم در خور توجهی ویژه است. نمایشنامه چرمشیر که برای یک کرکتر نوشته شده است با افزوده شدن بخش های فراوانی به آن، مختص اجرای چنین گروه هنرمندی دراماتورژی شده است.

* شعر از مهستی گنجوی

هرچند نویسنده ( و کارگردان) به غایت سعی کرده است پیام اصلی نمایش را، تولد و رشد دیکتاتور از دل مردم جامعه نشان دهد و جامعه را مقصرِ تبلورِ تمامیت خواهیِ دیکتاتور جلوه دهد، باری، این متن و این اجرا در رساندنِ این پیام توفیقِ چندانی کسب نمی کند.
برخلاف موسیقی و صدا گذاری قابل قبولِ اجرا، استفاده بیش از حد از تکینیک های متعدد نورپردازی به نظر زائد می باشد. از سوی دیگر، بارِ دیالوگ هایِ سطحی و بی روحِ کلِ اثر را تنها بازی درخشانِ نقشِ ریچارد و موسیقی زیبایِ نمایش تا اندازه ای به دوش می کشد. به همین ترتیب برخی صحنه هایِ رقصِ نیز سعی در تحمل پذیری این نمایش می کند که البته به جز دو "رقصِ مرگ" و "رقص سوگواری"، باقی رقص ها در ذوق تماشاچی می زند. حتی متن در بالغ شدن شخصیت های اصلی (مانند ریچارد، دوک باکینگهام و دو شخصیت اصلی زن) نیز ضعف های قابل توجهی دارد. گویا بنا دارد همه شخصیت ها را در هاله ای از ابهامِ بی مورد نگه دارد. براستی معلوم نیست چرا نمایش در بیش از 130 دقیقه، در تصویر کردنِ پیچیدگی شخصیت ها عقیم می ماند. برا ی مثال صحنه یِ باله کوتاهی که ریچاردِ سیگار به دست شاهدِ آن است، می رود تا بهترین قسمت نمایش باشد، ولی با شتابزدگی و عدم پرداخت مسئولانه به مزمونِ این باله، ضعف کارگردانی در بالغ شدنِ احساس و شخصیتِ ریچارد به چشم می آید. از طرفی اشاره مبهمِ نمایش به کودکیِ ریچارد در صحنه یِ پایانی که با مرگ ریچارد همراه است، نه تنها رازآلودگی شخصیت را تکمیل نمی کند بلکه میان مایگی اثر را با دست اندازی به عواملِ روانشاختی که در طول قصه به آن نپرداخته است، آشکار می سازد!
به هر ترتیب به نظر می رسد این اثرِ میان مایه علی رغم حجم قابل توجهی از سرمایه گذاری، در جذبِ تماشاچیان کم توقع تئاتر موفق نخواهد بود.

جمعه گذشته به تجربه حضور در نمایش نسبتا محیطی کالاندولا همراه با ۶ نفر از دوستانم نائل گشتیم! نمایشی با ایده ای نو در تئاتر ایرانی ولی با پرداختی ... دیدن ادامه ›› از سَرِ کم حوصلگی و بدون توجه به انسجام پروژه!
موضوعِ دوار بودنِ زمان خمیرمایه طراحی این نمایش شده است. بازیگران که نقش جوان زخم خورده از اتفاقاتِ دورانِ کودکی اش را روایت می کنند، سعی دارد تماشاگر را به عنوان والد یا فرد آسیب زننده به وی در کودکی قلمداد کرده و با انتقالِ خشم، کینه و نفرت فروخورده اش به تماشاگر، حس ترحم و همدردی وی را تحریک کند. اشتراکاتِ کودکی معصومانه و بیگناه این جوانان زخم خورده با نمایشِ عکس های چندین کودک در راهرو پدیدار می شود.
نقطه یِ عطف و پیوندِ داستان‌های روایت شده در پرده یِ اخر با اتصالِ یک طناب به دست هر تماشاگر رقم می خورد. مواجه در مرکزِ دایره با یک زنِ باردارِ سفید پوش و اتصالِ طنابهایِ تداعی کننده یِ بند نافِ همه یِ تماشاگر ان به دست این والدِ هراسانِ ایستادهِ در میانِ دایره، سرنوشتِ تلخِ جوانان که اکنون با تماشاچیان یکی شده اند، نمایان می‌شود. و این پیوند چیزی مگر اسیر بودن دائمی (طناب) در سرنوشت بی تقصیر ولی غمبارِ کودکی مان نمی‌ باشد.
هرچند سعی شده عدم رهایی از بند نافِ (طناب بافته شده یِ) وقایع دورانِ کودکی در روان ما به نمایش گذاشته شود، باری این اثر، عمدتاً به عامل مهمِ تاثیراتِ گریزناپذیرِ آسیب های جنسیِ دورانِ کودکی در روانِ بزرگسالی تاکید می کند و در نهایت سعی می شود همه یِ بارِ تلخی هایِ روحیِ بزرگسالی به اتفاقاتِ جنسیِ ناگوارِ کودکی تقلیل یابد.