جمعه گذشته به تجربه حضور در نمایش نسبتا محیطی کالاندولا همراه با ۶ نفر از دوستانم نائل گشتیم! نمایشی با ایده ای نو در تئاتر ایرانی ولی با پرداختی ... دیدن ادامه ›› از سَرِ کم حوصلگی و بدون توجه به انسجام پروژه!
موضوعِ دوار بودنِ زمان خمیرمایه طراحی این نمایش شده است. بازیگران که نقش جوان زخم خورده از اتفاقاتِ دورانِ کودکی اش را روایت می کنند، سعی دارد تماشاگر را به عنوان والد یا فرد آسیب زننده به وی در کودکی قلمداد کرده و با انتقالِ خشم، کینه و نفرت فروخورده اش به تماشاگر، حس ترحم و همدردی وی را تحریک کند. اشتراکاتِ کودکی معصومانه و بیگناه این جوانان زخم خورده با نمایشِ عکس های چندین کودک در راهرو پدیدار می شود.
نقطه یِ عطف و پیوندِ داستان‌های روایت شده در پرده یِ اخر با اتصالِ یک طناب به دست هر تماشاگر رقم می خورد. مواجه در مرکزِ دایره با یک زنِ باردارِ سفید پوش و اتصالِ طنابهایِ تداعی کننده یِ بند نافِ همه یِ تماشاگر ان به دست این والدِ هراسانِ ایستادهِ در میانِ دایره، سرنوشتِ تلخِ جوانان که اکنون با تماشاچیان یکی شده اند، نمایان می‌شود. و این پیوند چیزی مگر اسیر بودن دائمی (طناب) در سرنوشت بی تقصیر ولی غمبارِ کودکی مان نمی‌ باشد.
هرچند سعی شده عدم رهایی از بند نافِ (طناب بافته شده یِ) وقایع دورانِ کودکی در روان ما به نمایش گذاشته شود، باری این اثر، عمدتاً به عامل مهمِ تاثیراتِ گریزناپذیرِ آسیب های جنسیِ دورانِ کودکی در روانِ بزرگسالی تاکید می کند و در نهایت سعی می شود همه یِ بارِ تلخی هایِ روحیِ بزرگسالی به اتفاقاتِ جنسیِ ناگوارِ کودکی تقلیل یابد.