روز دوشنبه 25 تیرماه به تماشای این اثر رفتیم. ما این اثر رو دوست داشتیم و فکر می کنم دوستانی که با سبک کاری آقای رحمانیان آشنایی دارن لذت خواهند برد. ناگفته نماند که نمایشنامه دردناکی هست. خانم متخصص و آقای عمرانی می درخشیدن. آقای کرمی هم عالی بودن. ولی چند تا نکته جانبی در طول اجرا بود که ما رو خیلی اذیت کرد.
یکی این که دو نفر از عوامل تناتر ردیف اول باکس B صندلی های 5 و 6 نشسته بودن. میشه بهترین صندلی های باکس B رو به خودشون اختصاص داده بودن. ما پشت سر این آقایون نشسته بودیم. متاسفانه این دو آقا از اول تا آخر تئاتر مشغول چک کردن گوشی، تلگرام و اینستاگرام و صحبت کردن با هم بودن. تمام مدت نور موبایلشون زیر چشم ما بود. وقتی عوامل تئاتر به اجرای تیم خودشون احترام نمی زارن واقعا نمیشه از تماشاچیان انتظار احترام و توقع خاموش کردن گوشی همراه رو داشت.
نکته بعدی که خیلی تو ذوق ما خورد نوازنده کیبور بود که با وجود هنر بالایی که داشتن؛ قسمت هایی که گروه موسیقی اجرا نداشت با این که نور روی گروه نوازندگان بود و کاملا دیده می شدن مشغول خوردن میوه و چک کردن موبایل و صحبت کردن بودن. متاسفانه گوشی موبایل از دست نوازندگان کیبورد، کاخن و گیتارباس زمین گذاشته نمی شد که این رفتار به نوعی بی احترامی به اجرای تئاتر بود.
یه مورد دیگه هم این بود که زمانی که آقای مسیحا به روی صحنه می آمدن نظم تماشاچیان به هم می ریخت و بلند بلند شروع به صحبت و یا ترک کردن سالن می کردن. صحنه های جالبی نبود چون احساس می شد که بخش موسیقی و خوانندگی مهم نیست و فقط وقتی هنرپیشه ها روی صحنه می آمدند به نسبت نظم و سکوت رعایت ... دیدن ادامه ›› می شد.
در کل بعد از اجرای آقای احسان کرمی به مرور نظم تماشاچی ها به هم ریخت و اکثرا با هم صحبت می کردن. شاید به خاطر این بود که به دلیل طولانی بودن تئاتر کمی خسته شده بودند ، البته این عذر و بهانه قابل قبولی نیست. با توجه به عدم احترام و توجه خود عوامل تئاتر به اجراشون دیگه نمی شد از تماشاچی ها انتظار داشت که به تئاتر احترام بزارن. مثلا تماشاچیانی که پشت سر ما نشسته بودن بلند بلند در مورد برنامه فردا بعد از ظهرشون صحبت می کردن و تصمیم میگرفتن.
امیدوارم دوستانی که کارهای آقای رحمانیان رو دوست دارن حتما به دیدن این تئاتر بروند و لذت ببرند. باکس B جایگاه مناسبی بود.