من هم با شما موافقم اقای سالاریان.
نمایشنامه اصلا اون انسجام لازم رو نداشت ، داستان ها کلیشه بودن و به خوبی به اونها پرداخته نشده بود.
موضوع هایی کاملا معمولی که میشد با پرداخت مناسب از اونها نمایش خوبی به دست اورد ، ولی هر کدوم از داستان ها فقط در حد یه تصویر ارائه شده بودن ، کار به عهده ی خود بیننده گذاشته شده بود ولی به خاطر اینکه سه تا داستان جداگانه داشتیم که ارتباط خیلی زیادی با هم نداشتن ، در اخر نمی تونستی به اندازه ی کافی به هر کدوم از اونها فکر کنی!
البته باید بگم که انتخاب موسیقی و دکور خوب بودن.

متاسفانه همین طوره که شما بیان کردید
این سبک نمایش ها باید به گونه ای درست شوند که در پایان هر اپیزود، بیننده تا حدودی نوعی زمینه فکری در مورد آن در ذهنش ایجاد شده باشد تا در اپیزودهای بعدی دنبال این زمینه مشترک بگردد و بتواند اپیزودها را به هم پیوند دهد که متاسفانه این نمایش در پیاده کردن این موضوع تا حد زیادی ناتوان بود،البته این را هم باید در نظر بگیریم که درست کردن این چنین نمایشهایی بسیار سخت تر از درست کردن نمایشهای معمولی هست چون نمایش به چند قسمت مجزا با زمان کمتر تقسیم شده است و در نتیجه تاثیرگذاری آن بر بیننده نیاز به انرژی و مهارت بیشتری از طرف تیم کاری دارد.