هومن سیدی باز هم ثابت کرد که می توانی با اطمینان از اینکه فیلم خوبی خواهی دید پا به سینما بگذاری. او برای مخاطب و شعورش احترام قائل است، فکر شده فیلم می سازد، کارگردانی قابل است، خوب می داند چه می خواهد و می تواند کاری باورپذیر ارائه کند.
بجز شخصیت های شاهین و شکور که داستان عمدتا حول روابط آنها شکل می‌گیرد، باقی کاراکترها نیاز به شخصیت پردازی چندانی ندارند و همان میزانی که به آنها پرداخته می شود کافی ست. تدوین، گریم و صداگذاری از نقاط قوت فیلم بشمار می آیند و در کل با فیلمی خوش ساخت، خوش ریتم و با پایان بندی مناسب روبرو هستید.

پ.ن. معتقدم یکی از ضعف های فیلم نامه نویسان سینمای امروز پایان بندی نامناسب است.