تمامِ مدتِ نمایش همه‌ی بازیگرا دارن با تمام وجود داد می‌زنن و موسیقی‌ها با صدای وحشتناک بلندی پخش می‌شن. متاسفانه جایی نبودم که بتونم سالن رو ترک کنم و مجبور شدم حدود ۳ ساعت این شکجه رو تحمل کنم. البته این شکنجه‌ی جسمی تنها چیزی نیست که از دیدن این نمایش بدست می‌آرید، بلکه می‌تونید از دیدن شوخی های سبک و بی‌مزه‌ای که انگار یه نوجوون ۱۵ ۱۶ ساله ساخته لذت ببرید (برای اینکه تصوری از سطح طنز این نمایش داشته باشید، می‌تونید یه قسمت از مجموعه‌ی خنده‌بازار رو ببینید). نکته‌ی جالب اینه که کارگردان برای اینکه مطمئن شه تماشاگران به اندازه کافی خندیدن، هر شوخی بی مزه رو عینا ۳۰ بار تکرار می‌کنه. به جز همه‌ی اینها، می‌تونید پنهان شدن کارگردان پشت "ابهام" رو ببینید، یه تکنیک قدیمی و ساده برای نشان دادن یک اثر بی کیفیت و خالی از خلاقیت به عنوان یک کار هنری عمیق و والا!