اولین نکته ای که در زمان تماشا و به خصوص پس از پایان فیلم باعث تعجبم شد این میزان از هجمه و نقد منفی در اطراف فیلم بود . خانم یایا در همان دنیای کاهانی پرسه میزند و حتی در شیوه ی روایت و فرم انتخابی قدمی به پیش رو برای کارگردان محسوب میشود . فارغ از آن که فیلم برایتان دوست داشتنی یا ناخوشایند است ، نمیتوان از کنار نحوه ی مواجهه با مساله و شاکله ی پرداخت اثر به راحتی گذشت .
خانم یایا نگاهی در بستر ابزورد به مساله ی خود سانسوری و عدم امکان لذت است . کارگردان-نویسنده مانند دوربین مواج شروع ، تیتراژ و پایانش برخوردی سیال با دنیای ابژکتیو و سوبژکتیو شخصیتهای اصلیش دارد .همین سیال بودن ، در بسیاری لحظات شما را بیچاره و مستاصل می کند و از این میزان رفت و آمد در سردرگمی و به نتیجه نرسیدن هیچ چیز به تلخند وامیدارد .
بیننده با دو شخصیت (ولادیمیر - استراگون) گونه ی کاهانی پیش نمیرود بلکه در عدم امکان مطلق فرو میرود . همانطور که شخصیتهای فیلم در استخری که هیچ وقت نزدیک آن هم نشده اند غوطه ور میشوند . آب عنصر کلیدی و پیش برنده است . این نکته در جای جای فیلم قابل ردیابی است . نمونه درخشان آن جشن آب بازی در خیابانهای پاتایاست که در صورت عکس خود عمل کرده و باعث آزار دو شخصیت میشود . این دست نکات قابل اعتنا در فیلم کم تعداد نیست .
خانم یایا بیش از آن که فیلم بسیار خوبی باشد فیلم بسیار غریبی است ، از آن دسته فیلمها که با فاصله گرفتن و ته نشین شدنشان میتوانی تصمیم قطعیت را بگیری و عیارشان را در ترازوی خودت بسنجی.
در نهایت تماشای فیلم خانم یایا را موکد توصیه می کنم صد البته با ذهنی آزاد و بدون پیش زمینه ، توقع و جبهه گیری .