تجربه ی 80 دقیقه ای از برزخ.
انسان ذاتن موجودی مرگ اندیش است اما در مرگ اندیشی، انسانها دو دسته اند: یک دسته چنان خود را در روزمرگی غرق می کنند ... دیدن ادامه ›› که خیلی مجالِ اندیشیدن درباره ی مرگ را پیدا نمی کنند. دسته ی دیگر اما در پَسِ ذهن با پرسمانی به نامِ ((مرگ)) روبرو هستند و هر روز و هر شب، کم و بیش با آن درگیری اندیشناک دارند.
من از دسته ی دوم هستم و از لحظه ای که فهمیدم ((گارسِن)) مرده تا زمانی که چراغ های سمتِ تماشاگران روشن شوند نفس در سینه ام گرفتار بود و یک بند، عرق می ریختم. همه اش با خودم می گفتم آیا از این برزخ راهِ گریزی هست؟ حتا زمانی که ((گارسِن)) با بی تابی و سراسیمه گی فریاد می زد و درخواست می کرد که در بگشایند و اندکی بعد در گشوده شد یک آن می خواستم از جایم بلند شوم و به سوی درِ گشوده شده بدوم. نورِ قرمز و اجرای زنده ی موزیکِ متنِ نمایش، چنان فضای دوزخی-برزخی ای برپا کرده بودند که وقتی در، دوباره بسته شد همه ی امیدهایم را ازدست رفته یافتم اما پس از گذشتِ دقایقی هنگامیکه تاریکی کاملن جای خود را به روشنی داد و زنده ها را هم کنار مرده ها دیدم، کف زدنِ تماشاچی ها به من نویدِ رهایی از برزخ را داد و فهمیدم با اینکه درِ آن اتاقِ برزخی همچنان بسته است ولی درِ تالارِ حافظ باز است...