نمایش محترم، بی آلایش، گرم و شیرینی بود که محتوای تلخی رو تو خودش داشت. بازی ها خوب بودند خصوصا سرکار خانم صامتی که با اینکه حضورشون دائم نبود ولی همون چند دقیقه محدود هم تماشای بازیشون لذت فراوونی رو برامون داشت، با توجه به علاقه شخصیم به بازی خانم رحمانی این بار هم مثل همیشه به دلم نشست و خانم تبریزی که واقعا چقدر عالی از پس نقششون براومده بودند. طراحی صحنه هم نسبتا خوب بود.
برخلاف چیزی که از قبل تصور میکردم این نمایش در ستایش یا نکوهش رفتارهای مرد یا زن در جامعه و رابطه نبود و نوک پیکان انتقادها رو به سمت هر دو طرف یک رابطه گرفته بود، البته یه جاهایی توهین مستقیم به آقایون توی دیالوگ ها دیده می شد که به نظر من شایسته نبود خصوصا برای مایی که همراه همسرمون برای دیدن نمایش اومده بودیم و این کار اونها رو هر چه بیشتر نسبت به فمنیسم ایرانیزه شده که بهش بدبین هستند بدبین تر می کنه. البته که موضوع این نمایش یکی از مهمترین معضلات روابط در دنیای امروز ماست ولی به شخصه ترجیح میدم موضوع نمایشی که میبینم نباشد.
پ.ن.1. با وجود فضای بسیار نامناسب انتظار، همچنان مثل همیشه نمایش با تاخیر زیاد شروع شد و یه بار دیگه ثابت شد احترام به مخاطب پایین ترین اولویت رو داره.
پ.ن.2. تا الان فکر میکردم برای مخاطبان تاتر محدودیت سنی وجود داره ولی وقتی دیدم یه دختر بچه 7-8 ساله پشت سر ما نشسته فهمیدم گویا اشتباه کردم.