دهه نود بدلیل رویکرد تازه در بازنویسی متن و دیالوگ ها، دکوراسیون دینامیک و میزانسن هایی که فضاسازی شون خودش یک نمایش مجزاست که در کنار بازیگرها روایت خودش رو داره و خیلی خرده المان های مدرن دیگه، اقبال بی نظیری به سمت سالن های نمایش جلب کرد. متاسفانه در این نمایش کارگردان بیش از اندازه به متن اصلی نمایش وفادارمانده و فراموش کرده که لورکا اون رو برای تماشاچیان سال 1945 نوشته نه 2018.