چیزی که در فرمایشات شما نظر من رو به خودش جلب کرد استفاده کردن کلمات درد و رنج در کنار هم بود. البته که مشکلات و گرفتاریها و دردها در همه جوامع به حد وفور وجود داره و به نوعی با زندگی بشر عجین شده است و راه گریزی هم از آن نیست ولی نوع برخورد ما با این دردهاست که نشان دهنده بلوغ و رشد فکری ماست مگر میشود انسانی زندگی کند و درد رو تجربه نکه ولی اونجایی که اجازه میده این دردها تبدیل به رنج و ملالت بشه و شروع کنه به رنج و عذاب کشیدن مشکل شروع میشه و من فکر نمی کنم هدف از زندگی رنج کشیدن باشه یا رنج کشیدن نشونه رشد و بلوغ فکری باشه! اینکه ما بتونیم با نقط ضعف گرفتاریها و دردهامون بشینیم و بپذیرمشون و اجازه ندیم تبدیل به رنج و ملالت بشه اوج رشد و بلوغ فکریه و اگه هنر بتونه این بستر رو فراهم کنه چه خوب! ولی باید یادمون باشه هیچ عامل بیرونی نمیتونه کاری برای ما انجام بده و ما باید تغییرات رو از خودمون شروع کنیم و از درون خودمون ادم ها معمولا در برابر تغییر مقاومت می کنند و سعی می کنند شرایط موجود رو حفظ کنند اعم از اینکه براشون مفید بوده یا نبوده ، چون اگه بخوان تغییر کنن حجم زیادی از اضطراب وارد زندگیشون میشه که معمولا تحملش براشون سخته و می چسبن به همون زندگی رنج آور و ملال آور ... دیدن ادامه ›› خودشون.
اینکه من عصبانیتم تبدیل به خشم نشه و غم و اندوهم رو تبدیل به افسردگی نکنم دردهامو تبدیل به رنج کشیدن نکنم یه سبک زندگی یا life style هست که مسئله مهم حال حاضر در جوامع رشدیافته و در حال رشد می باشد.

آقای مدیری، من موافقم با اینکه نوع برخورد ما با این دردهاست که نشان دهنده ی بلوغ فکری ماست. من این رو کاملا می پذیرم. صحبت بنده در مورد موضوعی بود که توی این نمایش راجبش صحبت شده بود. همانطور که اشاره کردم، ما در زندگی اجتماعی ( و اصلا نه شخصی، هرچند غیر قابل جدا کردن، اما منظورم از زندگیه اجتماعی اینجا می تونه مثلا شنیدن اخبار یا دیدن صحنه ی تصادف یا حضور توی نمایشی که داره از داستان یک تجاوز و عواقب بعد از اون صحبت می کنه) نمی تونیم دردها و رنج ها رو نادیده بگیرم. من برای بلوغ فکری و شخصی خودم بهتره اول به قول شما یاد بگیرم که به معنای حقیقی میزان آسیب پذیری از دنیای اطراف رو به حداقل برسونم، که همین باعث میشه بتونم رشد کنم. حرف شما کاملا درسته که فرد برای بلوغ باید یاد بگیره از ناراحتی به سمت افسردگی نره، بتونه تغییر کنه و خیلی چیزای دیگه. اما در مورد کسی که تصمیم میگیره یه اتفاق ناراحت کننده رو بیاره روی صحنه ی نمایش، این آدم در برابر چیزی که داره به مخاطبش می فهمونه مسئوله، چون واقعا داره درد رو در قالب هنر به ما میگه که در ساده ترین کلام اول نخوایم چشممون رو روی واقعیت ها ببندیم و بعد یاد بگیریم که چه جوری باید وجود درد و رنج در جامعه (مثل اتفاقی که توی این نمایش افتاد: دختری به علت اتفاق ناعادلانه ای که براش افتاد، تاب نیاورد و دست به خود کشی زد) رو بپذیریم. من از خودم انتظار دارم عاقلانه به لایف استایلم شکل بدم، اما روی صحنه ... دیدن ادامه ›› ی تئاتر دمبال چنین چیزی نیستم. اگر شما چنین فکری دارین (صرفا به خاطر حرفهایی که زیر متنی نشوتید که من نظرم رو درباره ی یک نمایش گفته بودم) به نظرم اشتباه می کنین.

خانم قدیری ضمن تشکر از اینکه نظرتون رو راجع به نمایش به اشتراک گذاشتید به نظر من نکته مهمی که در رابطه با زندگی اجتماعی و جامعه مطرح هست نوع کنش ما نسبت به جامعه و اتفاقات آن است که غالبا ابزاری عقلانی هست ویا باید باشد اما در مورد مسائل شخصی خصوصی و خانوادگی غالبا کنش احساسی ارزشی میباشد اگر جای ایندو عوض شود یعنی فرد در جامعه دنبال کنش احساسی و در زندگی شخصی و خانوادگی اش کنش ابزاری داشته باشد مدام به ملالت و سرگشتگی میرسد و نمی تواند واقعیت دنیای پیرامون را به درستی ادراک کند و مدام به اشتباه می افتد و چه بسا دست به کارهای نامتعارف از قبیل خودکشی کشتن پدر برادر و ... بزند.