نمایش خوب و ارزشمندی بود که البته از دکتر رفیعی جز این نباید انتظار داشت. نمایشی که هر صحنه اش یک تابلوی نقاشی زیبا و با کمپوزسیون دقیق و حساب شده است.... بازیها فوق العاده نبود اما قابل قبول بود. آدلا و مارتیریو و یکی دیگه از دخترها که اسم نقشش یادم نیست از بین دخترها بهتر از بقیه بودند ولی بازی آنگوستیاس رو دوست نداشتم. رویا تیموریان انتخاب مناسبی برای این نقش بود و مریم سعادت هم که بارها در قالب خدمتکار حرّاف و خاله زنک و دارای روحیات سرخوردگی و حسادت دیدیم و معمولا همین نقش رو بازی می کنند. بازی مائده طهماسبی خوب نبود هرچند که نقش ایشون هم کمکی به پیشبرد داستان و ساختن اون فضا نکرده بود.... طراحی صحنه و نور و لباس بازیگران خیلی خوب بود.... اجرا کمی طولانی بود و میشد که کوتاهتر بشه تا کمک بهتری به ریتم نمایش کنه.... ایده ی خدمتکاران رو چندان نپسندیدم. با توجه به زمان تاریخی داستان نمایش و روستایی بودن خانواده، داشتن یک خدمتکار برای هر دختر چندان قابل قبول نبود و شیوه ی روایت به راحتی این امکان رو در اختیار دخترهای برناردا آلبا قرار میداد تا افکار و انگیزه هاشون رو فاش کنند و به نظرم بودنشان لزومی نداشت... موسیقی هم خوب و کاملا در راستای اجرا بود... در کل با توجه به حس همذات پنداری و نزدیک بودن فضای بسته ی نمایش با فضای خفقان آور فعلی جامعه ما و شرایط و محدودیت هایی که بر زنان وارد می شود و همینطور به خاطر داشتن زیباییهای بصری در اجرا و البته امضای دکتر رفیعی عزیز بر کار با این نمایش ارتباط برقرار کردم و از تماشای اون لذت بردم. خسته نباشید به دکتر رفیعی عزیز و با آرزوی سلامتی و طول عمر برای ایشون ، به این امید که اجرای بیشتری از این استاد بزرگ بر روی صحنه ببینیم.