ژوله قدرت سحرآمیزی در خنده گرفتن از مخاطب داره اصلا نمیدونم چطوریه راه رفتن این موجود روی صحنه نمایش هم خنده داره به قول دوستی موندم بین قلم ژوله و بازیش کدوم رو انتخاب کنم. یک ساعت ارامش موضوع قشنگی هم داشت. انقدر برای خودمون دغدغه درست کردیم که نمی تونیم حتی برای یک ساعت بریم تو غار تنهاییمون و در اخر ما میمونیم و و باز هم تنهایی تلخ در حالیکه هیچ دستاوردی در زندگی نداشتیم. ممنون از همه به خاطر بازیای خوبشون اصلا تحت تاثیر بازی ژوله نبودن و همه عالی از بازی پاول لذت بردم و السا هم زیبا بازی کرد. موسیقی ابتدا تماشاگر رو تههیج میکنه به دیدن یک کار زیبا و موسیقی پایان هم لذت تماشا رو دو چندان کرد. ولی باز هم ای امان از تماشاگرایی که هنوز فهم تماشای تئاتر ندارن دیشب سه تا خانم با هم حرف میزدن موبایل چک میکردن رفتن بیرون برگشتن و خنده هایی چندش(ببخشید اینطوری میگم). آها یه چیز دیگه چرا وسط اجرا دست میزنیم؟ این یعنی چی؟ یعنی به قیمت تشویق بازیگر حواسشو پرت کنیم؟