بعد از مدتهای مدید که توی تیوال راجع به تئاتری نظری ندادم، به خاطر نظرات غیرمنصفانه ای که در مورد آخرین اثر کارگردان محبوبم [هنوز "اتاق ورونیکا"یش جزو ۵ تئاتر عمرم و "ویستک"اش جزو ۱۰ تئاتر عمرم و اجرای اول "فهرست"اش سال ۹۴ در سالن حافظ جزو ۲۰ تئاتر عمرم محسوب میشه] خوندم، تصمیم گرفتم چند خطی در مورد این اجرا بنویسم:



همین اول بگم که به هیچ وجه انتظارم از این کار برآورده نشد و بهش ۳ ستاره بیشتر ندادم.

بزرگترین ایرادش عدم دراماتورژی و ریتم مناسب برای جذابیت بیشتر وجوه نمایشی این اثر سترگ ادبی هست . البته نیم ساعت ابتدایی، نوید کار کوبنده ... دیدن ادامه ›› و درگیرکننده ای میده که متاسفانه با اضافه شدن کاراکترهای تیپیکال و تخت با بازی های کاملا معمولی (که بیشتر به خاطر نقش های فاقد پیچیدگی و‌ جای مانور دادن هست تا کم گذاشتن بازیگرانی مثل آتیلا پسیانی و پانته آ بهرام و طناز طباطبایی و مینا ساداتی و مهدی سلطانی هست) رمق کار گرفته میشه و کاملا سطح کار افت پیدا می کنه؛ اما یک عامل باعث میشه تا آخر کار رو دنبال کنم و اونم بازی محشر بابک‌ حمیدیان بود که بی شک بهترین بازیش هست (تقریبا تمام کارهای تئاتری و سبنمایی و فیلم کوتاه و تلویزیونیش رو دیدم) که یک تنه بار اجرا رو به دوش می کشه. همچنین دکور کار که یک ساختمان روی سن دوار تالار وحدت بود، تنها مورد خلاقانه کار بود که برای کارگردانی مثل رضا ثروتی خیلی کمه! حتی اگه بخواد یک اجرای کلاسیک و عظیم از یک رمان‌ بزرگ ادبی رو بدون هیچ حشو و زوائد آوانگاردی داشته باشه.

آخرین نکته اینه که در تمام ۷ اثری که از رضا ثروتی دیدم، یک وجه مشترک وجود داره به نام <<جنون>> کارکترهای تئاترهایش که شاید تو این آخری این قضیه به اوجش رسیده باشه.





در انتها باید بگم این تئاتر از ۸۰٪ نمایش هایی که توی ۲ سال اخیر دیدم، قوی تر و قابل قبول تر بود و نه کیفیت اجرا و نه تماشاگرانی که امشب در کنارشون بودم ربطی به تئاتر های به اصطلاح لاکچری (مثل "الیورتویست" و "بینوایان" که دیدمشون) نداشت و اصلا عامدانه به سمت عامه پسند شدن حرکت نکرد و یک اجرای شسته رفته ی استاندارد کلاسیک خوب بود از این رمان جاودانه.