من اتاق خواب رو دیدم . راستش همیشه اصرار دارم که کار یا تئاتر باشه یا فیلم . نمی شه همین این باشه هم اون . اقرار می کنم که این کار از این تلفیق تا یک حدودی لذت بردم ولی از جایی به بعد دیگه داشت اذیتم می کرد . فرق تئاتر با سینما اینه که شما انتخاب می کنی چه ببینی اما در سینما کارگردان انتخاب می کنه . و اینجا به خاطر نوری که مناسب دوربین طراحی شده بود جاهایی نمی تونستم بازی ها رو با دقت ببینم و تصویر رو می دیدم و خوب چیزی می دیدم که کارگردان به فیلمبردارش گفته بود اینجوری بگیر . قدرت انتخاب نداشتم . ماشالا به بازیگرا که این همه مدت ریتم رو نگه داشتن و این همه سردی و تلخی رو در حد و مرز نگه داشتن . از سالن که در اومدم با خودم می گفتم کار بدی نبود ولی داستان نوع روایت و ریتم آزارم داد . و این جیزی بود که کارگردان می خواست . اما من اگه می دونستم نمی رفتم ببینم .
پی نوشت : تو رو خدا یه اجرا بذارین برای عکاس ها هر چقدر دلشون می خواد عکس بگیرن و تمام . این چیه که قشنگ جا افتاده هر جا می ریم یکی هست خیلی شیک و انگار نه انگار نمایشی داره اجرا می شه و تماشاچی اومده تلق و تلق عکس می گیره . آقا به قران به همون اندازه که نمایش و اجراش و عواملش محترمن تماشاچی هم محترمه و مهم .