درست به همون اندازه که اجرای این کار تمرکز خیلی بالایی می خواست تماشای این کار هم تمرکز می خواست . واقعن کاری نیست که به هر کسی پیشنهادش کنی ولی اگه کسی صبر و حوصله به خرج بده و دقت کنه به نظر من از دیدن این نمایش بسیار لذت می بره . فراز و فرود های نمایش خیلی پر سر و صدا نیست اما بسیار عمیقه . شوکه کننده است . برای فهموندن مطلبی به تماشاگر فریاد نمی زنه فقط نگاه می کنه . و خوب طبیعیه که تماشاگری که این مدل حرف زدن باب طبعش نیست از این کار خوشش نیاد . طراحی صحنه رو خیلی دوست داشتم . از این که هنوز هستن که از پتانسیل تئاتر استفاده می کنن و زیبایی می آفرینند خوشحالم . بازی ها همه به قاعده و درست . شخصن بازی مرد جوان رو بیشتر دوست داشتم . منتظر دیدن کارهای بعدی این کارگردان هستم .

اگه می خواین برین یه فیلمی ببینین که ذهنتونو در گیر هیچی نکنه یه جاهایی بخندید یه جاهایی ساکت شید . اگه بهتون پیغام دادن پیغامتونو جواب بدین و آب از اب تکون نخوره بعدشم وقتی میاین بیرون همه چیزو فراموش کنید به شدت این فیلم توصیه می شود . نه جدی می گم . بعضیا می خوان برن تو سینما که یه ساعت به چیزی فکر نکنن کاری ندارن چی می بینن . به هر حال برای همه جور سلیقه و نیازی باید تولید داشته باشیم دیگه .

راستش چند روزه دارم فکر می کنم چی بنویسم . اصلن بنویسم یا نه
از بازیگر خانم . خانم سیف . ممنون که بودن و تک لحظه هایی رو جذاب خلق کردن .

خوشحالم که این کار رو دیدم . فرشاد هاشمی خیلی سریع تماشاچی رو وارد دنیای خودش می کنه . دنیا رو بهش می قبولونه و کار به جایی می رسه که تماشاچی هم جزئی از بازیگرهای این دنیا می شه . با کراهت رفتم و نشستم پرای دیدن کار . می گفتم آخه یعنی چی خودت بنویسی خودت کارگردانی کنی خودتم بازی کنی خودم پولشو بدی . خوب خودتم تماشاش کن چیکار به کار ما داری دیگه . اما خوشجالم که دیدم . به سلیقه من این نوع کارها تئاتر تر هستن . نه لباس و دکور عجیب غریب . نه بازیگرهای گرون نه بریز و بپاش اما یک کار شسته رفته و کاملن قابل قبول .
دستشون درد نکنه .
خسته نباشید

خوب اولن که خدا رو شکر بعد از مدتها تونستم یه کار برم و ببینم . فقط اسم آقای کرامتی و احتمال دیدنش از نزدیک برای من یعنی کلی انرژی که برم و کار رو ببینم . فارغ از همه خوب و بدها و باید نباید های موجود .
اما خوب ها :
قبل تر من اجراهای دیگه ای از تراس دیده بودم که این اجرا از اونا خیلی بهتر بود . خیلی شسته رفته تر و پخته تر .
بازی احمد ساعتچیان خانم فریده سپاه منصور و امیر رضا دلاوری رو خیلی دوست داشتم .
موسیقی و لباس هم همچنین جزء خوبها بود برام .
انتخاب جواد یحیوی برای اون نقش خیلی خوب بود ... دیدن ادامه ››
و بد ها :
دکور باید طوری باشه که همه به راحتی ببینن . این چیزی که به عنوان پنجره گذاشته بودن مانع دید کامل تماشاچی هایی می شد که پشت اون نشسته بودن .
متن اصرار داره که من در پاریس هستم اما بازی مخصوصن رویا میر علمی مشخصات یک زن ایرانی متجدد رو داشت . با همون شلوغ کاری ها و تلاش برای خنده گیری
که البته این بلای خیلی از بازیگرهای حتی خوش نام ما شده که در هر شرایطی می خوان از تماشاچی خنده بگیرن . هیچ کس از خنده بدش نمیاد اما تو رو خدا هر چی می ریم جلوتر این مرز این نوع نمایش ها رو با تئاتر آزاد یا به قولی لاله زاری کم نکنید .
حیف نقش به اون خوبی که جواد خان بهش کم لطفی کرده بود
اما روی هم رفته :
با حال خوب از کار اومدم بیرون . خسته یا عصبی یا کلافه نبودم .
خسته نباشید

حیف که فیلمو دیر دیدم . خیلی دوست داشتم . خیلی ما فیلم نداریم با موضوعی مثل این . یه نظرم خیلی حرفش به جا بود . خیلی درست بود . نگرانی اجتماع و بچه هایی که به شدت هم نگران این روزهاشون هستیم هم فرداشون . زیر بار حرف زور پر زور تر از خودشون برن یا نرن . سیلی بخورن و صداشون در بیاد یا نیاد . درست وقتی که حتی بزرگتر هات هم حرف تازه ای برای گفتن ندارن . به آدما اعتماد کنن یا نه .... دوست داشتم حسابی

خوب ... همین الان دو سه خط نوشتم بعد دیدم خیلی داره تند می شه برای همین پاکش کردم و دوباره شروع کردم که منصفانه بنویسم . خوب وقتی وارد می شی اولین چیزی که می بینی دکوره . به دلم نچسبید . درسته که کار رئاله و باید یک خونه رو تا جایی که می شه عینن ساخت اما به دلم نچسبید . نه انقدر واقعی بود که بگم وارد یک خونه شدم نه انقدر هنری بود که بگم چه حجم زیبایی . آب و دونش سوا بود . بعد متن کار .. شروع خوبی بود . کسی که هم زمان داره کسب و کارشو از دست می ده هم زندگی شو . من فقط موندم که خوب چرا ساختمون پلاسکو ؟ از این فاجعه عظیم شما چه استفاده کردین ؟ خوب می شد هر جای دیگه ای باشه . یه پاساژ دیگه به همون اندازه که شما بهره برداری کردین می تونست جواب کارتون رو بده نه پلاسکویی که از دست دادنش اتفاقی به اون بزرگی بود . غافلگیری ها و چالش هایی که به کار وارد می شد تازه نبود . طراحی لباس .. اصلن داشت ؟ یا اینکه هر کی هر چی داشت پوشیده بود اومده بود ؟ هیچ اختلاف شخصیتی یا طبقاتی شما در پوشش افراد متوجه نمی شدین . مثال : لباس خدمتکار خونه رو با بقیه آدما مقایسه کنید . من که می گم از اونا شیک تر بود . و بعد بازیا ... انتخاب بازیگرها خیلی درست بود . هر بازیگر با توجه به انرژِی که با خودشون میارن و فیزیکی که دارن نماینده خوبی برای شخصیت ها داشتن اما این وسط فقط دست خانم دلشاد درد نکنه . واقعن یک جاهایی نجات می داد فضای کار رو و صحنه ای که کسی با کسی کار نداشت و هر کس فقط دیالوگ های خودشو می گفت . که در اکثر مواقع باید بگم داد می زد . حضور در صحنه تکنیک متفاوتی نسبت به حضور جلوی دوربین داره که عمده بازیگرهای این کار از این تکنیک بهره ای نبرده بودن .

اگه می خواین به میزان اهمیت بازیگر تاثیر گذار در یک نمایش پی ببرید به دیدن این نمایش برید و ببینید وقتی چنین بازیگری نباشه چی می شه . غیر از خانم فرهاد پور باقی بازیگر ها لحظه های زیادی رو از دست داده بودن و یا اصلن خرابش کرده بودن . ببخشید که انقدر بی رحمانه می گم اما بسکه حرصم دادین . شاید بهتر بود از خوبی های کار اول می گفتم اما این نقص خیلی منو اذیت کرد . از خوبی های کار می شه از صحنه خوبش گفت . صحنه ای که نمای خوبی داره تاثیر خوبی به روی تماشاگر می ذاره و البته استفاده خوبی هم ازش شده .

وقتی کار رو دیدم به خودم گفتم چرا انقدر لفتش دادی ؟ ایکاش زودتر می اومدی . به محض اینکه کار شروع شد من خودم یادم رفت . اینکه چطور نشستم . اینکه کجا نشستم . اینکه کی هستم . فکر می کردم مثل یه بچه خوب و ساکت یه گوشه خونه یه زن و شوهر دوست داشتنی نشستم و بهم اجازه دادن بی سر و صدا زندگیشونو نگاه کنم و غرق لذت بشم . دکور رئال نبود اما بعد از یه مدت تعریف خونه برای من شد . طوری که اگه اون موقع ازم می پرسیدن می گفتم مگه خونه شکل دیگه ای هم هست ؟ چقدر متن خوبی بود . چه اجرای خوبی بود . چه بازی های درخشانی بود . ایکاش حالا حالا ها روی صحنه بمونه و مردم برن و بلیط بخرن و این کار رو ببینن . این یعنی تئاتر . بدون سوپر استار سینما و گرون قیمت . بدون جار و جنجال و های و هوی ... بدون هر گونه ادا ... خیلی خیلی ممنون از هر کسی که هر کاری حتی کوچیک برای این کار کرده بود .