خوشحالم که این کار رو دیدم . فرشاد هاشمی خیلی سریع تماشاچی رو وارد دنیای خودش می کنه . دنیا رو بهش می قبولونه و کار به جایی می رسه که تماشاچی هم جزئی از بازیگرهای این دنیا می شه . با کراهت رفتم و نشستم پرای دیدن کار . می گفتم آخه یعنی چی خودت بنویسی خودت کارگردانی کنی خودتم بازی کنی خودم پولشو بدی . خوب خودتم تماشاش کن چیکار به کار ما داری دیگه . اما خوشجالم که دیدم . به سلیقه من این نوع کارها تئاتر تر هستن . نه لباس و دکور عجیب غریب . نه بازیگرهای گرون نه بریز و بپاش اما یک کار شسته رفته و کاملن قابل قبول .
دستشون درد نکنه .
خسته نباشید