خوب ... همین الان دو سه خط نوشتم بعد دیدم خیلی داره تند می شه برای همین پاکش کردم و دوباره شروع کردم که منصفانه بنویسم . خوب وقتی وارد می شی اولین چیزی که می بینی دکوره . به دلم نچسبید . درسته که کار رئاله و باید یک خونه رو تا جایی که می شه عینن ساخت اما به دلم نچسبید . نه انقدر واقعی بود که بگم وارد یک خونه شدم نه انقدر هنری بود که بگم چه حجم زیبایی . آب و دونش سوا بود . بعد متن کار .. شروع خوبی بود . کسی که هم زمان داره کسب و کارشو از دست می ده هم زندگی شو . من فقط موندم که خوب چرا ساختمون پلاسکو ؟ از این فاجعه عظیم شما چه استفاده کردین ؟ خوب می شد هر جای دیگه ای باشه . یه پاساژ دیگه به همون اندازه که شما بهره برداری کردین می تونست جواب کارتون رو بده نه پلاسکویی که از دست دادنش اتفاقی به اون بزرگی بود . غافلگیری ها و چالش هایی که به کار وارد می شد تازه نبود . طراحی لباس .. اصلن داشت ؟ یا اینکه هر کی هر چی داشت پوشیده بود اومده بود ؟ هیچ اختلاف شخصیتی یا طبقاتی شما در پوشش افراد متوجه نمی شدین . مثال : لباس خدمتکار خونه رو با بقیه آدما مقایسه کنید . من که می گم از اونا شیک تر بود . و بعد بازیا ... انتخاب بازیگرها خیلی درست بود . هر بازیگر با توجه به انرژِی که با خودشون میارن و فیزیکی که دارن نماینده خوبی برای شخصیت ها داشتن اما این وسط فقط دست خانم دلشاد درد نکنه . واقعن یک جاهایی نجات می داد فضای کار رو و صحنه ای که کسی با کسی کار نداشت و هر کس فقط دیالوگ های خودشو می گفت . که در اکثر مواقع باید بگم داد می زد . حضور در صحنه تکنیک متفاوتی نسبت به حضور جلوی دوربین داره که عمده بازیگرهای این کار از این تکنیک بهره ای نبرده بودن .