بانوی آوازخوان همان چیزی‌ست که این روزها در فضای تئاتر کم‌رنگ شده؛ یک مجموعه‌ی درست و حسابی و جذاب با جزییات فکرشده به دور از هیاهوی سالن‌های بزرگ و دکورهای پر زرق‌وبرق. همه چیز از بازی‌های درخشان گروه بازیگران تا موسیقی شنیدنی و البته متناسب با فضای نمایش‌نامه تا جزییات دقیق طراحی صحنه در خدمت متن وجدی معووض است. این اجرا چیزی کم از فیلم دنی ویلنو ندارد و هم‌پای آن می‌تواند شگفت‌زده کند و از مخاطب برای تک‌تک شخصیت‌ها همدلی و همراهی بگیرد و البته به آن پایان تکان‌دهنده ختم شود. با این تفاوت که در فیلم تنوع لوکیشن و بازیگر در پیشبرد قصه نقش بسزایی دارد اما این‌جا چهار بازیگر به سرعت با تغییر لحن و فضا موقعیت‌های تازه‌ای خلق می‌کنند و فرصت جدا شدن ذهن مخاطب از صحنه‌ی نمایش را از او می‌گیرند