چند روز و هفته ای هست که گهگاهی جملات زیبای روی بروشور تو ذهنم رفت و آمد می کنه..
"زمان چیز عجیبی است! آنچنان زخم ها را مرهم می شود که انگار میکنی هیچ وقت، هیچ جا و هیچ کسی زخمی نزد. زخم هایی که از نگفتن ها دهن باز کردند. از نگفتن دوستت دارم، از نگفتن دلتنگم، از نگفتن کاش بودی، کاش نمی رفتی... ."
واقعیت اینه که زمان به خودی خودش توانِ چنین کاری رو نداره:) بلکه ممکنه رخدادهای بیرونی و یا فعل و انفعالات درونی آدم ها منجر به چنین نتایجی بشه. و اگر این دو رخ نده ممکنه هیچ وقت این مرهم ها پدید نیاد...