خودم را میگذارم جای تماشاگری که نه نمایش می سی سی پی را دیده و نه فیلم سوئینی تاد را و شاید هیچ شناختی از تئاتر و همایون غنی زاده ندارد. فارغ از سایر فیلم های سینمای ایران که غالبا اجتماعی یا کمدی است، به تماشای فیلمی فانتزی مینشیند که جای خالی آن مدت هاست که در سینما حس میشود. فارغ از همه ی تقلیدها و شلوغی های فیلم، خوش ساخت و قابل احترام است و میتوان دوستش داشت هرچند که در جذب مخاطب به مشابه راه رفتن روی لبه تیغ عمل میکند.