از خوب بودن نمایش زیاد گفته شده. من دیگه نمیگم. بحثم چیز دیگریست. خاستگاه نمایش لانچر نوعی فرهنگه که منو به یاد گروههای دانشجویی در دهه درخشان هفتاد میندازه. جایی که یک گروه با هسته اولیه کوچک بدون دغدغه هایی مثل سلبریتی، سلیقه بازار و ... شروع میکنن به نوشتن، تمرین، روتوش و دوباره از اول. تئاتری که جریان ساز و فرهنگ سازه در همه جای دنیا همین جوری رشد میکنه. منهای اینکه در همه جا بغیر از این کشور کمک های بلاعوض دولتی هم داره. و نتیجه کار میشه مثلا یه همچین متنی . در حالیکه خود ما جماعت تئاتری فریادمون از متون ایرونی به آسمونه. حال تئاتر این روزها خوب نیست. وقتی دغدغه کارگردان بشه پول اجاره سالن و دغدغه طراح بشه دکور پرتابلی که تنها هدفش این باشه یک سالن حتما در یک روز در یک بازه 5 ساعته مثل واگنهای مترو پر و خالی بشه تا سه تا نمایش اجرا بره، نبایدم حال تئاتر خوب باشه. امیدوارم دیگرانی هم این گروه رو الگو قرار بدن تا نفس تئاتر از این کمتر نشه حتی المقدور. و اما اعضای این گروه باید به خودشون و اصیل کارکردنشون افتخار کنن. 5 ستاره برای تلاش ستودنی شما.