این روزها حرف گذشته ­ها را زیاد می ­شنویم، گذشته­ هایی که در نظر بسیاری افراد زندگی این قدر سخت نبود. روزهایی که همه چیز ارزان بود، مردم با هم رفت و آمد بیشتری داشتند، مهمانی­ ها و عروسی ­ها ساده برگزار می ­شد و حیاط بزرگ خانه ­ها محفلی بود برای دور هم جمع شدن اعضای خانواده و قوم و خویش. در آن روزهای خوش، وقتی هوا خوب بود کسی داخل اتاق نمی ­رفت، کنجی از حیاط، تخت یا فرشی وجود داشت و صاحبخانه و مهمان روی آن می ­نشستند، چای می ­خوردند و گپ می­ زدند. سیاست این طور همه گیر نبود و زندگیِ مردم آن دوران کمتر با آن گره می ­خورد. جورِ نان را بیشتر مردان می ­کشیدند و مسئولیت بچه­ ها با زنان بود. در آن روزها زندگی ساده بود، مرز مشخصی بین کارهای زن و مرد، کار بیرون از خانه و درون خانه وجود داشت، آدم ­ها ساده­ تر بودند و دغدغه­ ها قابل فهم ­تر.

این روزها اما زندگی جریان دیگری پیدا کرده است. حرف ­های سیاسی و اقتصادی کلام روزمره ­ی مردم از کودک تا کهن ­سال شده. دیگر از خانه ­های بزرگ و حیاط­ های پر و دار و درخت خبری نیست. آپارتمان ­ها روز به روز کوچکتر می ­شوند و این خانه ­های کوچک دیگر جایی برای مهمان ندارند. زندگی ­ها مرفه ­تر شده و به همان میزان دغدغه ­ها نیز بیشتر. آدم ­های زیادی این روزها تنها زندگی می ­کنند و دنیای مجازی شاید تنها ارتباط ­شان با دیگر افراد باشد. حال «عظیم موسوی» این گذشته ­های خوب را در نمایش «حیاط خانه حشمت خانم» با بازی مژده ارجمند، سپیده دستینه، محمود راسخ ‌فر، حسین صادقیه، علی فتحعلی، سمیه کارگر، نگار مقدسی و مهدی نوری به روی صحنه تماشاخانه سنگلج آورده است.

...
برای خواندن یادداشت نمایش «حیاط خانه حشمت خانم» با عنوان «یک دم نوش، کمتر بنوش» به لینک زیر بروید:
https://aradmobile.com/mag/culture-and-art/cinema-theatre/heshmatkhanoms-yard/