کوهی
از جنس درخت
شاخه هایت تکیه گاه حوا

"آدم"
با قلب پر از درد
مامن آب و اسب و دل کوچک گاوها

افسوس که بخت کوتاه است.
هر چند زمین آدمیان بزرگ
سهم تو سوختن مداوم
سهم تو "زغال"
نامت "پدر" است.