دیدن پیش کسوتهای تاتر مثل ایرج راد بر روی صحنه بسیار جذاب و دوست داشتنی ست.
بازیها خیلی خوب و به اندازه بود به جز نقش پسر بچه که می تونست بهتر باشه.
بخش اصلی دکور یک میز بلند و بزرگ بود که کلی کشو و محفظه دردار داشت که بسیار برای من جالب و جذاب بود. کشوها و محفظه های متعدد خودش باعث سردرگمی میشد که به موضوع نمایش نزدیک بود.
واقعا آقای اشمیت کیه؟ آیا مرد واقعا آقای قوچیه یا اشمیته که دچار اسکیزوفرنی شده؟ آیا زن، همسر آقای قوچیه یا همسر آقای اشمیته و شاید فقط در ذهن آقای قوچی/اشمیت باشه و شاید وجود خارجی نداشته باشه؟ شاید فرزندی هم در کار نباشه؟ کی می دونه؟ شاید بقیه ی شخصیتها هم فقط در ذهن آقای اشمیت/قوچی حیات دارند؟
موضوع نمایش خیلی جالب بود و سوالهای بسیار زیادی در ذهن ایجاد میکرد.
متاسفانه یک عدد عکاس هم حضور داشتند که با صدای بلند شاتر عکسهای فراوان گرفتند و از لذت نمایش کم کردند. به امید روزی که عکاسها با شاتر بی صدا عکس بگیرند.
عرض تشکر و خسته نباشید به کلیه ی عوامل اجرا خصوصا ایرج راد نازنین.