مرده فروشی کاملا رنگ و بوی کارهای شهرستانی را دارد. به نظرم بیشتر از آنکه متعلق به کارگردان آن باشد. اثر میکاییل شهرستانی است. همان مدل بازی ها و کاریکاتورهای جا افتاده شهرستانی که در اغلب کارهایش به عنوان کارگردان به چشم می خورد.داستان داریو فو ویژگیهای طنز غافلگیر کننده ای دارد که در این اثر بجز چند جا کمتر به چشم می خورد. البته شهامت کارگردان برای انتخاب این اثر ستودنی است. چون کلا متن های فو لبه تیغ هستند که در نهایت ممکن است اثر خوبی از آن درآید یا به یک اثر بد تبدیل شود. ارجمندی توانسته از لبه تیغ به خوبی عبور کند واثرش را در مرز قابل قبول بودن نگاه دارد.بازیها اکثرا خوب هستند هرچند بازی های کاریکاتوری می تواند شمارا در ورطه تیپ های کلیشه ای غوطه ور سازد لیکن بازیگران مرز بین این دو را بخوبی شناخته و بازی های قابل دفاعی از خود نشان دادند.
اما نکته حائض اهمیت آن که برای من جای سوال دارد اینست که چرا این همه اغراق و تفاخر در کار وجود دارد؟
گریم کار به خودی خود بسیار چشم نواز و حرفه ای است، دکور کار هم حرفه ای شیک و مربوط به فضاست طراحی لباس هم همینطور اما سوال اینجاست با توجه با اجرا در یک سالن کوچک! اگر کار کمی مینیمال تر بود بهتر نبود؟ همه مواردی که گفتم در عین حال که در نوع خود حرفه ای بود اما در این فضا و مکان مناسب نمی نمود و بیشتر مناسب اجرای یک تله تئاتر بود، وتمرکز را بر روی اصل اثر می گرفت.
در کل به همه عزیزان خسته نباشید می گویم و درخشش های بعدی آنها را آرزومندم.