صحبت های استاد میکاییل شهرستانی
درخصوص نمایش (کمی کمتر بدزدین)
مگر مخاطب‌ چه میخواهد؟
امروز برای تاتر چه باید کرد و برای مخاطب تاتر؟ اصلاً باید در این وانفسا بی هیچ حمایت و رانتی تاتر کار کرد؟ چه گونه درامهایی را باید سر هم بندی کرد و به خورد مخاطب داد؟ آیا مخاطب، ما را کارگردانی‌ میکند؟ آنهایند که میگویند چه میخواهند و نیازشان‌ چیست؟ یا ما دستکم بعنوان قشری که وظیفه داریم از آنچه در جامعه رخ میدهد آگاهشان‌ و با آنها همدردی و راه کاری پیشنهاد کنیم؟ آیا اصولاً تماشاگران تاتر وَقعی مینهند به تولید کنندگان تاتر‌؟ تاتر اصولاً کجای زندگی‌ مردمان این روزگار قرار دارد‌؟ و تکلیف کسانیکه نه تهیه کننده ای دارند و نه اسپانسر ودر عین حال اجازه نمیدهند با نمایش شان پولشویی شود کجای این آشفته بازارند‌؟ آیا سالنهای بزرگ در اختیارمان قرار میگیرد؟ اینها سوالاتی ست که مدام بقول هدایت روح مرا مثل خوره میخورد. آنهم با بیش از ۴ دهه کار و تلاش در عرضه تولید تاتر و تدریس..... زمانی اداره ی برنامه‌های تاتر یا مراکزی نظیر تاتر شهر یا تالار وحدت ( سالن آیینه) جایی داشتند که میشد آنجا تاتر تمرین کرد و سپس به صحنه برد‌، آنهم با حمایت دولت. هر چند اندک. حالا که نه سالنی داریم و نه حمایتی و آنچه حق تان هست (از فروش بلیط) را هم پس از چندین‌ ماه تاخیر با منت بدستت میدهند و اینهمه بی توجهی میشود آیا نباید دست از کار کشید؟ پاسخ بنده اینست : "نه"..... نباید میدان را خالی گذاشت. تاتر جلوه ای از جامعه ای زنده و پوینده ست که هماره نقش اش اعتراض به زمانه ی خودست‌. که مدام هم تاوان داده‌. از جوانی مان‌، از سلامتی مان، از هر آنچه ... دیدن ادامه ›› نیاز جسم و روح ست گذشته و میگذریم تا مخاطب ببیند‌، بفهمد و لب به سخن باز کند‌. فراموش نکنیم تاتر دو طرف دارد آنکه تولید میکند و آن که داوری نشسته. هیچکدام نباید کم فروشی کنند‌ و کوتاه بیایند‌. و از یاد نبریم حتی کم بضاعت ترین گروه ها هم برای به صحنه بردن یک اثر ماهها وقت و سرمایه را هزینه میکنند تا ایده و فکری را به اشتراک بگذارند. سوال اینجاست وقتی با وجودیکه تو به دفعات برادریت را ثابت کرده ای و در بحرانهای اجتماعی وظیفه ات را به انجام رسانده ای چرا مخاطب اینهمه بی توجه وبی اعتناست‌ آیا این ملهم از شرایط اجتماعی ای ست که گرفتارش هستیم؟ چرا نمایشی که از هر ۱۰ دیدگاه یکی، آنهم بزور منفی ست باید مورد بی توجهی قرار گیرد؟ آیا مخاطب تاتر عوض شده؟ آیا باز باید به تماشای تاترهای جعلی و بی خاصیت و ..... بنشینیم و دل خوش کنیم به سلفی گرفتن با سلبریتی های قلابی که در آن نمایش ها به اصطلاح نقش آفرینی میکنند.‌..؟ یا اگر کسی بیاید شما را به نمایشی نجیب و سراسر اندیشه و شریف دعوت کند باید مورد بی مهری قرار گیرد‌.....؟ بعد از ۴۰ و اندی سال فعالیت در عرصه تاتر و سی و اندی سال تدریس در این حوزه این سیاهه تنها یادداشت بنده به مخاطبین تاتر خواهد بود. وظیفه داریم منفعل نباشیم و از تاترِ اندیشمندانه حمایت کنیم. تاتر به مخاطبش زنده است و بس. پس نجابت و شرافت هنر را به مشتی نمایشهای مصلحتی نفروشیم. از طرف یک‌ معلم تاتر‌.

نمایش چه کسی از ویرجینیا وولف میترسد روز پنجشنبه ۱۴۰۲/۱/۳۱ میزبان دکتر قطب الدین صادقی خواهد بود

اول خسته نباشید میگم به گروه همین که در این شرایط بد اقتصادی چراغ سالن های نمایش روشن است خدا قوت دارد
اما چند نکته را عرض میکنم
۱-طراحی صحنه و کوچک شدن دنیای آدم ها برام جذاب بود
۲-وقتی سالن اجرا کیفیت لازم را نداردکه از ردیف دوم امکان دیدن صحنه نیست بهتر است میزانسن ها مقداری از آوانسن دورتر باشد
۳-اجرای اول بود و قطعا در اجراهای آتی بهتر خواهد شد اما تپق و قاطی کردن اسامی یک مقدار تمرکز تماشاچی را از بین میبرد
۴-بازی کردن شخصیت برای همان سن یا مقداری بالاتر بهتر خواهد بود اما با تمام احترام برای سرکار خانم شعبانی ای کاش مقداری به سن کاراکتر نزدیکتر میبودند که برخی دیالوگ ها راکورد صدا از دست نره
۵- برخی اوقات صدا ها پایین بود و قابل شنیدن نبود
۶- برخی اوقات دیالوگ های بازیگران درهم میرفت
در محموعه برای شب اول اجرا تا حدودی قابل قبول بود و من ۳ از ۵ خواهم داد
موفق باشید