درود🌹تماشای این نمایش مثل زندگی شیرین و تلخ بود هم از ته دل خندیدم و هم گریستم.امیدوارم هماره بمانید،بخوانید و بخندانید.چراغ نمایشتان فروزان باد 🌹❤️

آدمای تنها با هر نوع پیچیدگی ای..... راحت‌تر همو درک می کنن

درود🌹گویی این شب ها،تهران،نمایش های بر صحنه اش با شب های پاریس برابری می‌کنه البته تنها از نظر« کمیت».
در برخورد با این طیف عظیم بایستی از خود پرسید که پس از تماشای یک تیاتر چه چیزی عاید شخص می شه؟آیا مخاطب طرفی از آن نمایش خواهد بست و خط سیر داستان، اکت ها و جملات بازیگر اندیشه ای نهفته داره....یا آنکه فقط گذران وقت بوده و گویی سر او بی کلاه مانده و در پایان هم هیچ...راستی اگر تفکر را از تیاتر بگیریم دیگر چه چیزی برایش باقی می ماند تا به تماشای آن نشست؟در این صورت نمی توان نام تیاتر بر آن نهاد بلکه باید گفت تنها یک دکان برای کاسبانیست که به ضرورت هنر تیاتر در یک جامعه پی نبرده و خواسته یا نا خواسته به بدنه ی هنر و فرهنگ این مملکت لطمه های جبران ناپذیری وارد ساخته اند.
باری،«سگ نگهبان و درختی در باغ»تیاتریست شریف که مهمترین عنصر یعنی اندیشه را داراست.
سپاس بیکران🌹

ایوب آقاخانی مثل همیشه درخشید 🎖️🎭🌹سپاس

وقتی سکان دار،بانو پسیانیست ،خیالت راحته که یه نمایش خوب می بینی🌹درود و سپاس

درود🌹درآمد حاصل از این اجرا به هنرمند گرانقدری پیشکش شد که بسیار حرکت پسندیده ای بود.اجرا ی بانو فرجاد و جناب رضایی هم به غایت زیبا و یه نمایشنامه خونی همه چی تموم بود.چقدر حس و صدابازیگری درستی در بیان جملات داشتن.بانو فرجاد جملاتی رو که با تمپو بالا می خوندن تک تک حروف و کلمات ،صحیح و به غایت زیبا و استوار ادا می شد. امیدوارم در آینده بازم اجرا تمدید شه .سپاس🙏

درود🌹یک اجرای درخشان. به خصوص بازی آقای راد و توفیقی که
بده بستان های کلامی و اکت هاشون مثل تکه های پازل مکمل هم بود.
چراغ نمایشتان فروزان باد🙏

باید تخیل کرد که در مه راه می رویم.در مهی بسیار فشرده و سپید.در یک مه نوردی طولانی،هیچ چیز به وضوح کامل نخواهد رسید،مگر در لحظه ای که از کنارمان عبور کند...بهتر که تمام عمر در مه باشیم.

درود🌹پیشتر از استاد ایوب آقاخانی،«آواز از دورترین کرانه ی مه آلود زمین» رو از «زیر نور موضعی-مجموعه نمایشنامه های دهه ی ۸۰»خوانده بودم که نگاهی به اسطوره ادیپ داشت.متنی به غایت ستودنیست و اندیشه ای ژرف و نگاهی دقیق و در خور می طلبه.نمایش «ترانه های تب»بر گرفته از این متنه.قلم ایشان همواره برام مسحور کننده بوده به خصوص این نمایشنامه ی ستایش برانگیز.
بنظرم صحنه در راستای محتوا و کلام ژرف نمایشنامه طراحی شده بود و ساده و چشم نواز می نمود.موسیقی متن با استفاده از سازهای کوبه ای و...فضاسازی هماهنگی با پرفومنس ها داشت...
انتخاب بازیگر ها از سوی کارگردان بسیار خردمندانه بود و کاملا فضا رو درک کرده بودند و در اون غوطه ور بودند به خصوص محسن بهرامی که در صحنه خوش درخشید
حضور افرادی چون استاد ایوب آقاخانی رو باید در این مملکت غنیمت شمرد اما چه می شود کرد که «در سرزمینی که خرد را سودی نیست،خردمندی دردیست.نفرین به تقدیر شوم من و سرزمینم که مرا چنین خواست و سرزمینم را چنین»
سپاس🍁

درود🌹طراحی ساده صحنه سبب شده تا نمایش بیشتر به بازی ها متکی باشه و به واقع بازیگران از پس این کار
براومدن...اکسیون های حساب شده و فوق‌العاده...آرنالدو ناشیمب،پیش از مرگ،روی صندلی چرخدار،لحظه ای در سکوت به روبرو نگریست،فقط یک قطره اشک از گونه اش سرازیر شد و سپس با فریادی رعدآسا که گویی ناگفته های بسیار در آن نهفته بود دنیا رو ترک گفت...دیگه تو این لحظه من میخکوب شده بودم...
محتوای نمایش بسیار تأمل برانگیزه.برای جامعه ای که در آن زیست می کنیم بسیار آشنا می نمود.
باری دوبار،در شب نخست و امشب،به دیدن نمایش رفتم و پیشنهاد میکنم ببینید و از تئاتر خوب حمایت بفرمایید.چرا که جامعه ما به غایت نیازمنده به حضور چنین اندیشه هایی در صحنه.سپاس🌹

درود🌷برای من، یکی از مواردی که همیشه در نمایشنامه های استاد ایوب آقاخانی جذابه،رویکرد متفاوت ایشان در برخورد با مسائل و موضوع هاییست که به شدت امکان قضاوت در موردشون وجود داره.مثل راه رفتن بر لبه ی پرتگاه می مونه...به نحوی در نمایش تکه های سنگین سرب هم این مسئله صادق هست.اما متفاوت نگریستن و جور دیگر دیدن و از منظر دیگری داستان را هنرمندانه روایت کردن،اثر هنری فاخری ساخته.
باری،نمایش را دیدم و بسیار آموختم🌹سپاس

درود🌹تبریک میگم به میلاد ساسانی عزیز و تیم خوبش.به واقع دیدن نمایش دلمو روشن کرد.خیلی با سلیقه و جمع و جور کار شده بود. امیدوارم چراغ نمایش آیینی سنتی ما همیشه فروزان باشه.سپاس🌹

بنظرم در نمایش باغ آلبالو مرز میان تراژدی و کمدی به باریکه ی مویی می مونه...البته رویکرد کارگردان جنبه ی تراژیک اثر رو بیشتر نمایان میکنه...فضایی که گاه خنده ای به لبم میاورد و بلافاصه منو به فکر فرو می برد...وقایع مدام با یادآوری خاطرات گذشته ساکنین باغ همراه بود.گویی حال و آینده در هاله ای از مه و ابهامست و بیشتر آنچه خوشایند حال افراد بود آن بود که دیگر نیست شده و خاطره ای برجای گذاشته بود.در این فضای مه آلود بمرور خدمتکار،صاحبخانه ی اربابان خود میشد و این زوال و جابجایی بیشتر منو در فکر فرو برد.این نمایش در ذهنم علامت های سوال بسیاری رو حک کرد که مدت ها برای رسیدن به پاسخش باید تأمل کنم.باری دو بار به دیدن نمایش رفتم و بی نهایت لذت بردم.از استاد میکائیل شهرستانی بخاطر خلق این همه زیبایی سپاسگزارم