مادرها در مهاجرت عوض می شن (عموما بد میشن). رابطه های بین مهاجران چیزی جز پر کردن تنهایی نیست و برای گرفتن پاسپورت آمریکایی باید ایرانی را پاره کرد. علاوه بر این ها رای دادن یا ندادن تعیین می کند چقدر جهان وطنی شده اید یا هنوز ایران را دوست دارید.

این دو خط بالا به همراه یک مثلث عشقی تیپیکال کل جان مایه نمایشی بود که تصور می شذ حرفهای عمیقی در مورد مهاجرت داشته باشد. اما حرفش هرگز از سطح خارج نمی شود، غافلگیرتان نمی کند و با انواع حقه های معطوف به فرم تلاش می کند تکرارشان برایتان ملال آورد نباشد.

حتما قبل از این خیلی ها اشاره کرده اند که بخش تعاملی نمایش هیچ کمکی به روایت نداشته و وصله ناجوری است. نقد تهیه کننده خیالی بی بی سی به بی ربط بودن قصه پرندگان مهاجر، به کلیت این نمایش هم وارد است.

کاراکتر نخبه المپیادی ضعیف در رابطه را البته دوست داشتم. نویسنده از تیپ مهاجران این گروه را خوب شناخته بود حداقل.