سفر پارسه - بخش پنجم

از کاخ صد ستون که مستقیم ادامه بدم و از در روبرو خارج بشم، میرسم به ساختمان خزانه. اما اگر برگردم و از همون دری که اومدم تو برگردم بیرون، سمت چپم میشه کاخ آپادانا. البته منظورم از در، “در سابقه” الان فقط یه دیوارچه ی حدود یک متریه.
کاخ آپادانا گویا تلفظ اصلیش اَپْدانِه س. در ترجمه به کاخ ستون دار گفته میشه. پا به معنی پایه و ستونه. البته دقیق متوجه نمیشم”آ” پیشوند نفیه. یعنی بدون. یعنی آپا میشه بدون پا یا بی ستون. همچنان برای من سواله.
برای رسیدن به این کاخ باید حدود ۳۰ پله رو بالا رفت. پله هایی با نقش و نگارهای حجاری شده. از همون پله های کوتاه. کل این ۳۰ پله، فقط ۳ متر من رو بالا می بره و به سطح کاخ می رسونه. میگن این کاخ مجلل ترین کاخ تخت جمشید بوده و ازش به عنوان بارگاه استفاده می شده. برای دیدار بزرگان یا اگه خیلی شانس میوردم و یه پیشکشی ی حسابی داشتم، منِ عوام. مطمئنا خارج از زمان جشن های نوروز. قهوه جوشم به کارت میاد خشایار؟
خب فعلا با یه بلیط چند هزاری میشه رفت تو کل مجموعه ولی اون موقعها، نمیشد. یاد سینی پیشکشی “آقای بزرگ” میوفتم تو دائی جان ناپلئون.
این ... دیدن ادامه ›› کاخ ۵۶۰ در ۵۶۰ سانتی روی ۳۶ تا ستون استوار بوده. سه طرفش هم ایوون بوده که هر کدوم ۱۲ ستون داشته. مجموعه ۷۲ ستون. عین کاخ آپادانای شوش. اونم مال داریوش بوده. دوست داشته دیگه، یکی تو شوش ساخته، یکیم پارسه. شنیده بودم این تالار گنجایش ۱۰ هزار نفر رو داشته که‌کمی برام عجیبه. با یه ضرب و تقسیم ساده میشه فهمید به هر نفر ۳۰ سانت مربع میرسه. یعنی ۵ سانت در ۶ سانت. تازه بدون احتساب ستون ها و سایر لوازم. فکر کنم یه چی‌گفتن.
منو یاد فولکسهالِ هیتلر میندازه. البته اون قرار بود ۱۸۰ هزار نفر و تو خودش جا بده. ولی نه هر نفری، ۱۸۰ هزار نازی رو.

این کاخ هنوز ۱۳ ستون پا برجا داره و باقی به مرور زمان فروریخته. اخرینش گویا در سال ۱۸۴۱ ریخته. هم دوره با محمدشاه خان قاجار. چند سال بعد از عهدنامه های ترکمنچای و گلستان و چند سال بعد از قتل قائم مقام فراهانی.
ولی در دوره ی پهلوی و جدایی بحرین، ستونی نیوفتاد.

و ستون قبلی در سال ۱۷۸۷ و همزمان با حکومت میرزا جعفرخان زند. دو تامونده به آخرین شاه زندیان. حدود ۷ سال قبل از حکومت آغامحمدخان قاجار، سرسلسله ی قجر، فرو ریخت.

دیگه داره ظهر میشه و اوفتوِ جِنگ شیراز(آفتاب جِنگ شیراز) خودشو نشون میده. دستمال گردنم رو در میارم و با آب قمقمه خیسش میکنم و میبندم دو گردنم. این یه ساعتی خنک نگهم میداره ولی پاهام دیگه خسته س. ترجیح میدم برم یه استراحتی کنم و چیزی درست کنم و بخورم. فکر کنم کنسرو قارچ و لوبیا با یکی دوتیکه سوسیس کبابی خیلی بچسبه. سر راه از بوفه خنکی جات میگیرم و میرم سمت جاییکه که تو پارک نشون کرده بودم که چادر بزنم.