استاد کیانی عزیز و همراه
در مورد متن با شما کاملا موافقم البته جای گفتگو بسیار دارد
اما چرا من بارها تکیه به درک گروه اجرایی داشتم و دارم مکثها تپق ها احساسات لجام گسیخته ورود و خروجهای پرسوناژها و کارگردان روشنایی سالن حتی در جایگاه تماشاگران وباز هم مکثهایی که وادار به خنده و در افراد درون گرا تبسم ایجاد میکنه
این یعنی بروز احساس از پس تفکر یعنی همراهی با متن و اجرا در نهایت برداشت من از پست مدرن این موارده در اجرا

آقای کیانی دوستی با شما باعث دلگرمی منه از اونجایی که شما اهل تماشای کار خوب هستید پیشنهاد می کنم (بین یه عالمه ماه) را تماشا کنید تا بعد گفتگو تازه کنیم

انشا الله