میکرو مکبث!
این عبارتی است که می‌توان به این تئاتر نسبت داد. یک مکبث ۴۵ دقیقه ای که کابوس های او را به نمایش می‌گذارد. نمایشی که توسط بازیگران تازه‌نفس پس از گذراندن دوره بازیگری به روی صحنه رفته است. اگر با توجه به کار اولی بودن بازیگران بخواهیم این نمایش را بررسی کنیم می توانیم نمره خوبی به آن بدهیم. در برخی موارد بازی ها غلو شده بود و بعضی بازیگران سعی در خودنمایی داشتند. عدم هماهنگی در ریتم دیده میشد، اما به طور کلی فرم نمایش تماشاگر را تا حد زیادی راضی نگه میدارد./جای خالی آکساسوار حس نمیشد،اما مثلا در جایی دیالوگ می آید: "بوی خون،بوی خون". اگر بوی خون به مشام تماشاگر میرسید، اِلمانی بود تا شاید حس رویارویی با نمایش حرفه ای را در ما القا میکرد، که البته این امر کمی سلیقه ای ست و عدم وجودش به نمایش ضربه ای نزده است.
خط کشی بودن نمایش، فریادهای بی توجیه بازیگران، گاهی فکر کردن آنها به اَکت یا دیالوگ در حین بازی را می‌توان مورد نقد قرار داد، که با یادآوری اینکه تجربه ی اولشان است میشود از آن چشم پوشی کرد.
طراحی لباس در خدمت نمایش بود و سیاهی آن خبر از شوم و مرگبار بودن اثر می دهد. اگر نمایشنامه مکبث را خوانده باشید می دانید شکسپیر زبان شاعرانه دارد، اما جای خالی آن در این نمایش حس میشد،
که البته دقیقاً در دقایق پایانی برای لحظاتی این تجربه را به مخاطب منتقل کردند.
سخن پایانی: کارگردانی بیش از هرچیزی در کار خودنمایی میکند.