تراکمی کمتر از تراکم خیابانهای تهران
««دهلیزهای بیانتهای خاطره» یک رخداد است؛ یعنی ایونت. به این معنا که از امکانات اجرایی چندین مدیوم بهره برده است؛ مدیومهایی چون پرفورمنس-آرت، تئاتر، اینستالیشن، لایو-ویدیو، آیین، موسیقی، بازی و غیره. در این کار مخاطب در فضایی که پیشتر ذکر کردم آزاد خواهد بود تا شیوهی مواجههاش را با کار تعیین کند. من کار را به شکلی مطلقا مناسب این روزگار طراحی کردم. یعنی اجرایی ۷۰ دقیقهای که از ۱۰ بخش اجرایی ساخته شده که هر کدام بین ۱۰ دقیقه تا ۲۵ دقیقهاند طی مدت ۵ ساعت تکرار میشود. در هر پنجشنبه، ۷۰ نفر مخاطب میتوانند هر زمانی از ۵ ساعت را در باغ فرهنگسرای نیاوران قدم بزنند، بنشینند، تماشا کنند و سر انجام بروند. این یعنی پایینترین تراکم جمعیتی، یعنی تراکمی پایینتر از رفت و آمد روزمره در پیادهروهای شهر تهران. تصور کنید، باغ فرهنگسرای نیاوران ۱۱۰ هزار متر مربع است؛ ۷۰ نفر مخاطب و ۲۲ نفر اجراگر بناست در فضایی یازده هکتاری قدم بزنند. هیچ عقل سلیمی بعید است که این تراکم را ناقض پروتکلهای بهداشتی بداند.
کار به لحاظ روایی ۱۰ بخش مجزا و مستقل دارد اما به لحاظ اجرایی کاملا به هم پیوسته است. «دهلیزهای بیانتهای خاطره» با استفاده از ده بخش اجرایی مستقل، روایتی کلی از زیست انسانی به دست میدهد. در صورتی که کار اجرا میشد شما با ورود به باغ از طبقهی نخست باغ، از کودکی آغاز میکردید و در بالاترین طبقه به چهلسالگی میرسیدید.》
https://www.isna.ir/news/1400012413022/%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%B5%D8%AF-%D8%AA%D9%85%D8%A7%D8%B4%D8%A7%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87-%DB%8C%D9%88%D9%86%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%AF