گروهی بازیگر جوان و دغدغه مند در پس متنی ترکیبی و دشوار با فرمی نو دست به ماجراجویی جذابی میزنند که حال خوبشان را با مخاطبان خود در طول نمایش تقسیم می کنند.
متن نمایشی که در پرولوگ(نقطه آغازین نمایش) و نقطه میانی و اپی لوگ(نقطه انتهایی نمایش) از متن نمایشنامه اهانت به تماشاگر پیترهانکه نمایشنامه نویس آوانگارد(پیشرو) اتریشی بهره برده تا علاوه بر نگاهی پارودیک(شوخ طبعی) به میزانسنها و متنهای کلاسیک جهان چون نمایشنامه های هملت و مکبث شکسپیر و سایرین، بصورتی محافظه کارانه در پاره ای از اوقات دیوار چهارم(مرز بین مخاطب و بازیگر) را شکسته تا تعاملی حضوری با مخاطبانش برقرار کند.
میزانسن های صحنه ای اعم از حرکت بازیگران در مسیرهای دایروی و خطی به ساختارمندی نظام مند مبنی بر فرم در لوای محتوای اثر الصاق می شود تا اثر به ضرباهنگی مناسب دست یابد.
شور و عشق بازیگران جوان صحنه انرژی کلامی را در مسیر شور بیانی به بیننده منتقل می کند که حاصل تمارین سخت در سایه گروهی متحد است، نسلی نو که سودای پرواز دارند، سودایی که در امتداد انتقال انرژی بازیگران از صحنه به مخاطب مشهود و درخشان است.
بهره مندی از لحن و لهجه زبانی در شکل گیری این طنز پارودیک تأثیر فراوانی دارد و موسیقی تلفیقی در اجرای بازیگران نقشی کلیدی ایفا می کند تا فرم بازی های صحنه ای را نیز به منطقی مسلط سنجاق کند.
طراحی صحنه بر اساس میزانسن بازیگران و آکسسوار حداقلی (ملحفه ها) شکل می گیرد تا اثر در ادامه و تا ... دیدن ادامه ›› انتها سبکی آوانگارد(پیشرو) و تجربه گرا را به ارمغان آورد که حاصل ریسک فراوان کارگردان جوان نمایش است و در انتها نیز گروه به تبعیت از متن هانکه با شوخی های خود در رورانس، بینندگانشان را بدرقه می کنند.