سگک نمایش محترمی است که در آن بازیگران خوب و توانمندی به ایفای نقش پرداختند، بازی ها هرچند تلاش شده از حالت کلیشه و باسمه ای خارج بشه، اما با این حال بخاطر نوع اثر و کلیشه بودن شخصیت پردازی در نمایشنامه، تکراری بودن شخصیت ها و تیپیکال بودنشون به هر حال خودشو نشون میده. حتا انتخاب برخی بازیگر ها که عموما نقش فرعی دارن به نظرم غلط بوده ومی شد تا این حد تیپیکال نباشه! در کلیت اثر به جز در دکور که اون هم نمونه مشابه ش در آثار دیگه دیده شده خلاقیتی به چشم نمیخوره و نگه داشتن مخاطب و درگیر موندنشون بیشتر بخاطر بازی، بازیگرهاست! صدای گرم بازیگر نقش اصلی و همچنین شوخی های بعضا بامزه ش از خسته شدن، بازی خوری و حواس پرتی تماشاگر جلوگیری میکنه! نقطه قوت کلی متن و اثر هم طراحی انتهای اونه که قهرمان داستان با خودش ملاقات و رویارویی داره! این رو هم لازمه که اشاره کنم تبدیل کردن داستان چنین شخصیت هایی به متن نمایشی و نمایش به این سادگی ها نیست! و این اثر به نسبت نمونه های مشابه تو موضوع خودش اثری درست و موفق در متن و اجرا به شمار میاد!